Self-Love and safe exploration amongst trusted and well loved companions is the way to go, whatever route one chooses to take (John Balance)
Het leven bestaat uit keuzes maken en dat valt niet mee. Als je kiest om te experimenteren met alcohol en drugs wanneer kies je er dan voor om er mee te stoppen? Als je in een draaikolk van negatieve emoties zit, hóe kies je er dan voor om die neerwaartse spiraal te doorbreken? Als je de prachtigste muziek maakt onder invloed van alcohol en drugs waarom zou je daar dan mee stoppen? Het is zo pijnlijk om de woorden van Balance te lezen. Hoe blij hij is clean te zijn, hoe fijn het is om 's ochtends om half 6 op te staan, een fruitshake te drinken en zijn yoga-oefeningen te doen.
It's just come about naturally. When we've been so far out for so long the only place left to go is back around again.
Om vervolgens straalbezopen van z'n balkon te flikkeren.
It's so nice to travelling but oh so much nicer to come home
2006 was nog maar drie dagen jong toen de nummer één van het jaar zich al aandiende. Dat gevoel had ik toen al, maar ik wist ook dat de 353 resterende dagen nog heel wat moois zouden brengen. The Ape of Naples is een verzameling nummers waarmee John Balance bezig was tot een paar dagen voor zijn dood, in 2004. En wat ouder materiaal dat wel al live is gespeeld maar nooit op een studio-album verschenen. Het gevoel van sterfelijkheid (eerste zin van de cd: Does death come alone or with eager reinforcements?) dat het album ademt, kan natuurlijk zijn ingegeven door de wetenschap dat Balance niet meer onder ons is. Maar als iemand zich van zijn sterfelijkheid bewust was, was het Balance wel. Het magische, occulte of onaardse is immers altijd de basis van zijn muziek geweest. Hij was altijd op zoek naar wat er zich áchter het leven bevindt.
Behalve dat hij dat nu zelf heeft ondervonden - zou het afterlife hem bevallen? - laat vriend Peter “Sleazy” Christopherson - die het album tot een goed einde heeft gebracht - hem de vraag op The Ape of Naples zelf beantwoorden.
Wanneer het organische mechanisch wordt. Of: wanneer het mechanische organisch wordt, schreef ik al eerder. Dáár zit mijn fascinatie voor muziek. Bij de meeste albums of artiesten in mijn top-10 gaat het daarom: de ruimte die een muzikant kan scheppen door de samenvloeiing van (elektronische) instrumenten, van stijlen zonder daarbij in beperkingen te denken. Tenminste, zo stel ik me dat graag voor. En zo heb ik zelf ook vaak muziek gemaakt. Vanuit improvisatie tot iets komen waarvan je de contouren nog niet eens kon dromen. Wat is leuker dan jezelf verbazen of zelfs boven jezelf uitstijgen?
Trentemøller heeft de basis voor The Last Resort gemaakt tijdens het touren als dj, in hotelkamers op een laptop. Improviserend, elementen toevoegend en weer weglatend. Als vlucht uit de pompende technowereld. Hij gooide het klemmende stramien die een dansplaat verlangt van zich af en liet alle regels varen. Het uiteindelijke resultaat is een warm, levendig elektronisch album met belangrijke rollen voor de elektrische bas, rondzingende gitaren en een spaanse gitaar. Zelf noemt hij het een 'egoïstische' plaat. Daarover verschillen we van mening. Ik denk eerder dat hij boven zichzelf is uitgestegen. Dat hij een romantisch en emotioneel universum heeft gecreëerd dat voor iedereen toegankelijk is.
Dit soort emotionele muziek - Willem omschreef het al zo treffend - maakt deuren open die doorgang verlenen tot dieper weggelegen gevoelens. Gevoelens van euforie en daarmee - voor mij althans - onlosmakelijk verdriet. Muziek dus, die de weg naar je hart opent.
So this is goodbye No need to lie; This creature of pain Has found me again. So this is goodbye, So this is farewell, The fight's final bell And I fall where I stand So give your last hand 'cause this is goodbye. Tonight it's goodbye Now I know why Our love's lost in the rough And I've had enough, So this is goodbye
Dus dít is afscheid. Geen slaande deuren, geen scènes, maar een onderkoeld en tegelijkertijd melancholiek vaarwel. Bijna alledaags, het glipt tussen je vingers door terwijl the creature of pain nog lang bij je blijft.
Het album ademt verlies en weemoed, en een groot verlangen naar 'toen', de kindertijd bijvoorbeeld (in Sinatra's 'No one cares' of in 'Like a Child'). Het afscheid mag dan onderkoeld verlopen, tijd om vooruit te kijken is er nog allerminst. De pijn en eenzaamheid blijken toch te groot.
De pracht schuilt 'm in de oppervlakkige kou, die in de onderliggende lagen heel snel afneemt. De bassen, lome beats en ijle synths nemen de droeve woorden mee de diepte in. Daar waar troost is.
Even inbreken in de Bonanza. Het nieuwe album van The Arcade Fire - Neon Bible - komt komende lente uit. NME schrijft:
Arcade Fire's eagerly awaited new album is to be called 'Neon Bible'.
The follow-up to 2005's acclaimed full-length debut 'Funeral' is expected to be released in late March or early April.
By visiting the website www.neonbible.com there is an option of a number to dial where you can listen to a new track called 'Intervention', which will feature on the LP.
Bellen hoeft niet, want hier kun je 'm ook beluisteren: Intervention
Of bekijk de niet-definitieve versie (met een andere tekst en zonder het pompeuze orgel) hieronder.
Wibutee gaat ver de ruimte in en maakt duizelingwekkende bochten in zijn zelfgebouwde ruimteveer. De Noren experimenteren met jazz, rock en elektronica op een manier die aan Jaga Jazzist (landgenoten) doet denken. Overduidelijk weten ze zich vrij en kundig genoeg om de ruimte te pakken. Ze hoeven niet op hun tenen te staan om de sterren te raken. Ze vliegen er aldoor rakelings langs of zelfs boven.
De cd opent en sluit met twee echte ‘liedjes’, meteen ook de enige nummers met zang. De eerste gezongen door bandleider Hakon Kornstad, met in elkaar verweven melodieën en klanken van een banjo. In het sluitstuk zijn de hoofdrollen weggelegd voor zangeres Anja Garbarek en een melodica. Garbarek is de dochter van saxofonist Jan Garbarek, die heel veel voor het ECM-label heeft opgenomen en van invloed is op het blaasspel van Kornstad (saxofoon, fluit, flutonet - een fluit met het mondstuk van een klarinet).
En dat, die invloed en veel meer, horen we in de tussenliggende zeven nummers die een heel andere sfeer uitademen. Extraverter, jazz met een rockattitude, maar niet per se ‘hard’. Luister bijvoorbeeld naar ‘Stereo Plains’, Kornstad laat zijn sax knallen in het intro, om vervolgens een liefelijk nummer in te zetten. Heel logisch. Heel organisch. De elektronica valt samen met de instrumenten of er nooit anders is geweest. Dat geeft een ruimte die immens is. En een vrijheid. Een vrijheid van spelen, maar zeker ook een vrijheid van luisteren. Hier worden geen grenzen afgetast of overschreden, hier word je meegenomen in een universum waar geen grenzen bestaan.
Over dit album heb ik al eerder geschreven. En eigenlijk kan ik er maar weinig aan toevoegen.
From Russia with love.
Warm, sensueel, melancholisch. Op je rug liggen met een grasspriet tussen je tanden (Teplyi Dym). Vlinders en weemoed. Om daarna door te stomen (Elegia), te rennen over groene vlaktes, de zon die de bewolkte lucht rood kleurt. De dauw fluistert aan je voeten. Net als je achter de horizon kunt kijken verandert het tempo (Eclair De Lune) breekt de lucht open en gooit de zon haar stralen over het weidse land. Je moet door blijven lopen. Op tempo. Je kunt niet anders en het voelt heerlijk. Je fluit een melodietje en laat je op de grond vallen. Hijgt uit op het ritme (The Line Of Nine) en luistert. Line of nine it's on my mind. Je krabbelt overeind en valt (Endlich). Je krabbelt overeind en valt. Je krabbelt overeind en valt. Dan, als je valt, dragen de grassprieten je. Ze kriebelen zachtjes op je blote rug. Endlich ich war allein. Maar je moet door. Lopen, lopen, lopen (Little leaves fall). De zon brandt en nergens water. De zon brandt en nergens water. Bladeren vallen, maar ze zijn niet klein. Ze bonken op de grond. Je weet ze te ontwijken. Het geluid van een waterval. Geklater (Senorita Tristeza). Je springt er van bovenaf in en laat je meevoeren. Het koude water neemt je op en trekt je zo nu en dan onder. Vissen in allerlei kleuren schieten voorbij. Je bent bijna alleen nog maar onder water (Sweets and Love), maakt deel uit van de natte wereld. Het zicht is helder, het water fris en de kleuren onbeschrijfelijk. Groen, blauw en rood in alle tinten. Het water wil je kwijt. Het laat je achter in de schaduw. Je hebt het koud (On the Edge). Hier wil je niet blijven. Je wilt je drogen in de warmte. Maar er is slechts schaduw (Albali). En een beest dat om je hoofd zoemt. Je benen werken niet mee. Ze voelen hard en stijf aan. Je ogen zitten dicht en je krijgt ze niet open. Je rilt. Een beest zoemt om je hoofd. Regendruppels komen gestaag naar beneden (Morskaya (former called "Double U")). Het striemt op je koude, blote lichaam. Bewegingsloos. Gelaten. Buiten adem. Zonder adem. De zon pakt je op met haar stralen en wentelt je voorzichtig omhoog (Ne Contsom a Coltsom). Je lichaam gloeit.
Rusteloos dansen. Het hoofd leeg van het dagelijkse, vol van de stapelwolken die Kiki de lucht in blaast.
Net als Michael Mayer neemt Kiki je mee op reis. Altijd het doel van een DJ lijkt me, maar of het lukt is een tweede. Kiki pakt het wat uitbundiger aan met een mix waarin hij niet alleen 16 nummers aan elkaar haakt, maar ook nog negen als extra beleg toevoegt. Een goeie clubsandwich dus. Niet bepaald lichtverteerbaar, al was het alleen maar doordat je zo'n 72 minuten van je rijkelijk belegde sandwich zit (ligt, staat, danst) te eten.
De opener 'Distant Gratification' van Fred Giannelli tovert altijd weer een glimlach op m'n gezicht. Het is echt zo'n nummer dat je de volumeknop doet opendraaien, handjes in de lucht en de mondhoeken tot de oren als de beat erin komt. Heerlijk. Dat blije gevoel gaat over in een roes, laten we het trance noemen, een ultiem geluksgevoel. Kiki begint eerst subtiel te stapelen, maar bij het vijfde nummer is de eerste echte mash-up daar. Andre Kramls 'Safari' ligt als een folie over Donal Tierneys 'Verse 2 The Chorus'; de olifanten schetteren dat het een aard heeft. Ook zijn eigen muziek gooit in Kiki in de mix. De zang van 'So Easy To Forget' over Michael Forzzas 'Kahana', en 'The End Of The World' bovenop Guy Gerbers 'Stoppage Time'. En het werkt. Het werkt buitengewoon. Een uitgebreid smakenpalet van techno, tech-house, wat minimal en zelfs trance trekt aan je voorbij. En het enige wat je kunt doen is proeven, kauwen en slikken.
Het lekkerste stukje brood met het meeste beleg zit in het midden: Fairmonts 'Gazebo' krijgt stukken van 'Wasp' (Silversurfer) en vocalen van Ellen Alliens 'Your Body Is My Body' over zich heen.
Na 72 minuten laat je je voldaan achterovervallen (als je niet al eerder onderuit was gegaan), flarden van flarden fladderen door je hoofd. Een klein boertje ontsnapt. Als blijk van waardering.
7. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble * The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble
Wanneer het organische mechanisch wordt. Of: wanneer het mechanische organisch wordt. Bij The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble loopt het door elkaar. Of zoals ze zelf zeggen: Contrary to technophobes' beliefs that a soul has no machine. Gitaren, trombones, vette ruis, elektronische ritmes, contrabas, 'live'-drums. Het klinkt even filmisch als The Cinematic Orchestra, maar dan wel voor donkere en spannende films die onder je huid kruipen. Dat doet TKDE ook. De muziek glipt door je poriën naar binnen en maakt een reis door je bloedbaan. Darkjazz.
Het is zo jammer dat 'Pearls for Swine' erop staat. Als tweede nummer breekt het direct de spookachtige, mistige sfeer met z'n DJ Shadow-achtige razende drums. Zonder dat - ik heb 'm van m'n iPod afgekieperd - is het album compleet, af, bijna als een conceptalbum.
De meeste nummers hebben een herkenbare, terugkerende melodie. Maar die wordt zo mooi ondersteund door talloze lagen, geluiden dat hij steeds van gedaante verandert. En zo is het ook niet nodig om naar climaxen toe te werken. De lagen doen hun werk en de schuivende ritmiek voorkomt een dwaas voortkabbelen. De fantasie wordt volop gevoed.
Surreële beelden schieten voorbij. Rennen door een woud met een camera op je schouder. Een onderaardse bunker die langzaam inzakt; de uitgang is versperd. Een gapende wond die zich heel langzaam maar pijnlijk uitbreidt. Een oneindig gesprek tussen een man en een vrouw aan een lege tafel in een lege kamer; tranen rollen aan één stuk door; de stoel- en tafelpoten staan in een plas zilt vocht. Een telefoon die je ziet rinkelen.
De radeloze strijkers, de stramme snaren, de drums die het bij elkaar proberen te houden. En het lukt. Het lukt allemaal net. De waanzin nabij.
De oude stoomtrein heeft er van het begin af aan flink de vaart in. Je hoort 'm stomen en puffen; de wielen gieren bij elke bocht over de rails. De machinist trekt nog eens aan de stoomfluit. Als het je lukt om direct in te stappen - en volgens mij is dat niet erg moeilijk - dan heb je een geweldige reis. Een variëteit aan landschappen trekt aan je voorbij. Je kunt niet anders dan met je neus tegen het raam gedrukt zitten. Om maar niets te missen. Someone Else en Ian Simmonds jagen je over de steppe, buiten sneeuw tot zo ver het oog reikt, binnen een aangename warmte. Brooks laat het sneeuwlandschap redelijk abrupt overgaan in een groen glooiende weide. De jas kan uit en het raam een tikje open. Frisse lucht! En zo denderen we voort, door bossen, langs meren, stranden en zeeën, berg op berg af, zelfs dwars door een openlucht houseparty, een verdwaasd nachtleven, een opgewekt morgengloren en de trein neemt geen moment gas terug. On and on and on and on and on... een adequate vertaling van Immer, volgens mij. Want ook als de trein na een oneindig aantal minuten halt houdt, blijf je lekker zitten voor nog een ritje.
Michael Mayer heeft er twaalf maanden over gedaan om de Best Of drie jaar minimal techno en microhouse te verzamelen en aan elkaar te plakken. Ik geloof het graag. De mix is met heel veel zorg samengesteld en perfect gesmeed tot een ongoing trip.
In 1986 kocht ik Evol van Sonic Youth. Op vinyl uiteraard. Ik heb 'm nog steeds en de digitale versie staat op m'n iPod. Het was mijn eerste kennismaking met de band. Ik vond de muziek wat merkwaardig, maar wel boeiend. Vooral de nummers waarop Kim Gordon zingt spraken me aan. Nog steeds trouwens. Daydream Nation heb ik ooit op cd gekocht en volgens mij heb of had ik een split-vinyl, maar m'n geheugen laat me in de steek en de manier waarop ik mijn vinyl heb opgeborgen maakt het niet aantrekkelijk om te gaan zoeken.
Ik ben geen Sonic Girl. Ik draaide de muziek zelden totdat Rather Ripped dit jaar uitkwam. Niet echt exemplarisch voor hun hele oeuvre, want te poppy, maar wel erg goed. En veel Kim! Net de opener 'Reena' is de toon meteen gezet met een 'uit-volle-borst-meezing-moment':
You keep me comin' home again You keep me comin' home again When you were gone, I met a friend
She taught me how to Live in the end Are her eyes Brown or blue?
Mooi ook, om te beginnen met het refrein. Het hoge niveau wordt de hele cd lang vastgehouden. Alleen 'Sleeping Around' is iets minder. Vinden ze zelf ook, denk ik, want ze speelden het in Brussel niet live. Het is - zoals gezegd - een poppy album, met het melancholieke 'Turquoise Boy' als hoogtepunt. Maar het is zeker niet hun beste plaat. Hij heeft me aangezet tot een persoonlijke SY-revival en daar ben ik 'm heel dankbaar voor. Evol, maar vooral Daydream Nation draaien overuren.
Het was een behoorlijk gevecht. Die gasten van Motorpsycho probeerden Nadja de tent uit te slaan. 't Is ze niet gelukt. Dat heb je ervan als je een dubbel-cd met veel te veel nummers maakt. Op Truth Becomes Death staan er maar drie.
Ik wilde Motorpsycho eigenlijk per se in mijn top-10. Gewoon, omdat het Motorpsycho is. En omdat het concert in mei zo te gek was. Maar Black Hole / Blank Canvas is te veel van het goede. Bomen-bos, je kent het wel.
Nadja is sterker. Drie gitzwarte megadrones slepen je via de hel naar de hemel. Je moet er dus even doorheen, maar dan heb je ook wat. Het mooie aan deze muziek is dat je er bij elke luisterbeurt weer in kunt verdwalen. De langgerektheid, de uitgesponnen thema's, de melodieën zonder einde bieden maar zelden houvast. Zonder dat het verzandt in oeverloze noise. En dat is lekker. Bedachtzaam, bijna voorzichtig, waaieren de dikke gitaarlagen uit en komen ze gruizig neer op een zandbank van láááág. De heftige zang komt vanonder de aardkorst vandaan net als spaarzame instrumenten als een fluit of toetsen. Maar wanneer je je als luisteraar in de krater durft te laten zakken, ontdek je - hoe gek het misschien klinkt - mooie en breekbare muziek.
Ik heb hiernaast, in de kolom rechts, zo goed mogelijk de aangename cd's van dit jaar proberen bij te houden. Van een aantal is het zeer eenvoudig vast te stellen dat ze niet in de top-10 terecht zullen komen, voor andere was het lastiger:
Aardvarck * Cult Copy Goeie plaat wel, maar hij is nooit goed binnengekomen en ik draai 'm niet meer.
Boris * Pink Opzwepende vuigheid. Erg goed, maar niet goed genoeg.
Burial * Burial Ik heb het serieus geprobeerd met dubstep. Sommige nummers vind ik erg goed, maar hele albums halen het niet.
Kode9 + the Spaceape * Memories of the Future Zie Burial.
Mogwai * Mr. Beast Ik heb begin van het jaar was ik erg enthousiast, maar daarvan is niet veel meer over. Middelmatig.
Tool * 10.000 days Het concert was fantastisch. En er staan prachtige nummers op (Jambi, The Pot), maar als geheel is het te zwak.
Tortoise & Bonnie 'Prince' Billy * Brave and the Bold Ook een moeilijke. The Calvary Cross van Richard Thompson en Melanie's Some Say (I Got Devil) zijn hartverscheurend. Maar da's niet genoeg.
Yep, daar gaan we weer. Mijn top-10 van 2006 over tien dagen verspreid. Als het goed is begin ik morgen, maar net als vorig jaar voelt het zwaar. Was het maar vast 31 december.
TuneGlue is een nieuwe muzieksmaakdienst van EMI in samenwerking met Last.fm. Een beetje hetzelfde idee als Liveplasma, maar dan beter uitgevoerd. Komt Liveplasma na het intypen van Trentemoller op de proppen met een tribute to Madonna en Soul2Soul, TuneGlue vindt onder andere Michael Mayer, Ricardo Villalobos, Superpitcher en Nathan Fake in de nabijheid. Je kunt meteen de releases opvragen en eventueel direct kopen bij Amazon.co.uk. Het wachten is op een soortgelijke dienst waarbij je direct een zoekopdracht in Soulseek kunt starten ;-)
Gisteravond Sonic Youth gezien in Brussel. Het was enerverend, bewegelijk en lekker. Nadat het drama dat zich Bardo Pond noemt (in New York notabene nog voor weggerend) ons als voorprogramma voor de voeten werd geworpen, was het niet eenvoudig om in de juiste stemming te komen. Ik word sjacherijnig van Bardo Pond (zoals ik al eerder ergens schreef: wat een vervelende, zijige, zuigende, seksloze, we-doen-gewoon-maar-één-tempo-in-alle-nummers-, dwarsfluitmuziek!). Ik heb trouwens een tijdje naar Kim Gordon staan kijken die in de coulissen naar BP keek: ze bewoog geen spier. Tah! Maar feesten kunnen ze wel, schijnt. Thurston Moore zei iets over op pad zijn met BP en vijf nachten slaap missen.
Het mocht de pret niet drukken. Zowel op als voor het podium. Kim wapperde in een goudkleurige creatie over het podium, als ze tenminste niet stevig de bas stond te rocken. Thurston en Lee gingen, vooral de laatste licht-gedistingeerd ogend, los. Een extra bassist mocht de losse eindjes aan elkaar breien onder luid en kurkdroog gebeuk van Steve Shelley.
De nieuweling Rather Ripped werd op 'Sleeping around' na helemaal afgewerkt. En hoe! Veel meer dan op de cd klonken de gitaren crispy en leken ze meer om elkaar heen te kringelen. Deze nieuwe nummers pasten uitstekend bij de oudjes die voornamelijk van Daydream Nation (1988) komen. Hoogtepunt was, wat mij betreft, 'What a waste'. In dat nummer kwam alle energie samen, ging Kim als een wervelstorm over het podium, zong ze nog eens uitstekend en konden we op de heren rekenen voor het betere hakwerk. 'Turquoise Boy' is en blijft ook een prachtig liedje. Met de wat helderdere gitaren, spreken de sprankelende nummers live nog meer dan op de plaat.
Candle Reena Incinerate Eric's Trip Do you believe in Rapture Turquoise Boy What a Waste Rats The World Looks Red Jams Run Free Pink Steam Or ---------- Lights Out The Neutral Shaking Hell ---------- Teen Age Riot
De enige plek in de buurt van de Haagse Koninklijke Bibliotheek waar je iets kunt eten en drinken is in het feestelijke Winkelcentrum Babylon. De (kerst)sfeer zat er goed in.
Gisteren Magazine! Een tentoonstelling over tijdschriften bezocht. Dat was leuk, maar ook wel erg veel. 150 jaar publiekstijdschriften levert natuurlijk ook een enorme papierstapel op. En de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag heeft het allemaal bewaard. Mooi om te zien hoe het tijdschrift is geëvolueerd van aaneengeregen lappen grauwe tekst met hier een daar een net zo grauw plaatje tot een kleurrijkelijk geïllustreerd kunstwerkje. Tenminste, in veel gevallen. Sommige bladen zien er nog steeds niet uit.
Er is veel aandacht besteed aan de vormgeving, met themaruimtes als Panorama van de wereld, Toute Royale (over het koningshuis),Eigen Huis en vrije tijd en Boulevard van passie en paparazzi (seks, drugs en R&R).
Op de begeleidende tekstborden worden wat open deuren ingetrapt. Dat is jammer. We hadden graag wat meer vergelijkingen en duiding gezien. Maar misschien staat dat in het het bijgeleverde Magazine!. Dat moet ik nog lezen.
Panorama van de wereld
Toute Royale
Eigen huis en vrije tijd
De ingang naar Boulevard van passie en paparazzi
Nu ik het toch over magazines heb, het vakblad waarvan ik hoofdredacteur ben, Twinkle, is genomineerd voor de LOF Innovatieprijs 2007. En dat is tof!
