ik heb de wereld gedronken vriendschap weggespoeld die niet mag zijn
ik heb de eeuwigheid beklonken de liefde bezegeld in wolken wijn
de nacht was roodverlicht met warmte en drank het beste medicijn de stemmen klonken in elkander en muziek nam af en toe als wordt het me te machtig en is er alleen het hier en doe
zo droog en licht als het nu is zo kan het beter niet meer zijn
De afgelopen tijd was ik druk met verleden en toekomst. Ik heb ze van alle kanten bekeken en ben er veelvuldig omheen gelopen. Op een gegeven moment heb ik beide opgepakt en tot een bal gekneed. Daarna heb ik er een tijdje naar gekeken. De bal had oneffenheden. Best veel eigenlijk als je erbij stilstaat. En ongelijkmatige uitstulpsels van dingen die me door de vingers glippen. En ook gaten. Heel oude, maar ook nieuwe en zelfs toekomstige. Ze verschilden ook in grote. Na een eeuwigheid - hoe lang zal het zijn geweest? Een minuut? Twee uur? Zes dagen? - heb ik de bal opgepakt en er klein stuk vanaf getrokken. Dat deel heb ik over mijn schouder gegooid. De rest laat ik voor wat het is.
Hoe kan ik het vergeten? Er staan nog meer live-evenementen op de agenda deze week. Donderdag naar the phillip project in Frascati. Phillip gaat zijn 11e episode in.
Vanaf 2001 brengt the phillip project aspecten van beeldende kunst en de podiumkunsten bij elkaar in multimediale locatieprojecten. De serie van 10 verschillende, maar onderling gerelateerde episodes, varieerden van een installatie tot een 6 uur durende live performance
Wie en wat is Phillip? Phillip is tegelijkertijd een samenwerkingsconcept en een fictief karakter gecreëerd door the phillip project. In een serie van 10 episodes werd Phillips naar binnen gekeerde geest in stukken geslagen en werd zijn verhaal veranderd.
Episode 11 - four faces is het nieuwe hoofdstuk. Het is een installatie performance met vier multimediale portretten die een nieuwe stemming van Phillip tonen. Afzondering wordt onmogelijk aangezien Phillip en het publiek oog in oog met elkaar komen te staan en door een intieme omgeving dwalen van continu veranderende beelden en geluiden. [bron: Danswerkplaats.] De muziek is van Mark Drillich (ex-KONG) en Paul van Mook (mijn buurman). Maandag en dinsdag zijn de try-outs, woensdag de première en donderdag een 'gewone' voorstelling.
Ik heb me laten overhalen om vrijdag naar Kees Torn te gaan. Ik heb het niet zo op cabaret, maar ik zal zeker mijn best doen om het leuk te vinden. Als het maar niet doldwaas is...
Veel concerten deze week. Woensdag The Dears gezien in de Melkweg (stukje over geschreven voor de Subs), gisteren Mimezine in Pakhuis Wilhelmina en morgen naar The Killers in het Utrechtse Tivoli. Ik vind het Nederlandse Mimezine een sympathieke band. De geluidsman ken ik, de drummer een beetje en de toetsenist/bassist is ook geen onbekende. Ik heb geen cd's van ze en misschien was het daarom dat de nummers niet echt aankwamen bij me. Misschien..., hoewel ik er eigenlijk meer in geloof dat ze gewoon niet zulke sterke nummers maken. Er zit altijd wel iets lekkers in, maar het geheel overtuigt niet. Daar kon zelfs gast-gitarist Robin Berlijn (ja, hij was er weer!) geen verandering in brengen.
Gisteren bracht ik een bezoek aan het Groninger Museum. De tentoonstelling 'In dienst van Diaghilev' kon me niet erg bekoren, hoewel ik het verhaal van Diaghilev wel erg interessant vind. Sergei Diaghilev (1872-1929) is een van de grootste kunstvernieuwers van de afgelopen eeuw. Hij was de eerste die beeldende kunstenaars aantrok om samen met componisten en choreografen theatrale Gesamtkunstwerken te creëren voor een groot publiek. Hij werkte met onder anderen Debussy, Ravel, de Falla, Picasso, Matisse, diChirico, Bakst, Benois, Golovin, Serov, Vrubel, Gontcharova en Larionov. In dit licht vond ik vooral de schetsen van Picasso mooi. Hij tekende veel tafereeltjes waarin de kunstenaars tezamen zaten. Een interessant inkijkje. Maar de eindeloze schetsen van kostuums konden me niet boeien.
De foto's van Larry Clark grepen me vanaf het eerste beeld enorm aan. Rauwe, harde en kille zwartwit foto's van drugsgebruikers, mannen die met pistolen spelen, jonge mensen die naar de kloten gaan. Indringend door de hardheid, de werkelijkheid die je ziet. Het is zo duidelijk dat Clark geen toeschouwer is, maar onderdeel van de foto's - ook al staat hij er zelf niet op. Clark is trouwens ook regisseur, onder andere van het bekende Kids.
De tentoonstelling heet Tulsa, 1971 en is nog te zien tot 24 april.
