Met onuitwisbare inkt stond er al Jaga Jazzist in mijn agenda op 15 juli. Nu blijkt Television - legendarische pre-punk/wave uit de 70's - die avond zijn enige liveshow in Nederland te doen. Vergane glorie of de moeite waard?
En waar is Marieke op 15 juli? Juist, in Paradiso. Bij Jaga Jazzist in het kader van 5 Days Off.
En in dat zelfde kader: 17 juli in de HMH voor Underworld. En mis dan dus Chris Liebing vs Speedy J en Michael Mayer. Sowieso interessante line-up: Mouse on Mars, Akufen, Marco Passarani, Fischerspooner...
Wat een weergaloze band is het toch. Goed geluid, goeie lichtshow, goeie muzikanten en goeie muziek. Hoe 'rocky' hun nieuwe plaat What we must ook is, de Jaga's spelen met een pure jazzinstelling. Vrij en onbevangen. En met plezier. En er kwamen nummers van alle drie hun platen voorbij. En verder... Verder schieten woorden tekort. Ik kan met goed voorstellen hoe Bas zich voelde, twee jaar geleden.
Wat Bas er een maand geleden van vond (totaal ander concert, lijkt me, dan gisteren). Mijn recensie van de voorganger van What we must, The Stix.
"Plassen gaat sneller dan poepen. Een fiets is langzamer dan een auto. Groeien gaat ook langzamer dan een auto. Ik hou van jou. Als je met je jas tegen de muur gaat, gaat 'ie stuk. Ik kan plassen met de bril naar beneden, eroverheen, want ik kan ver plassen. Maar niet héél ver. Dat is nog een beetje moeilijk. Een beetje ver."
Ze waren er weer. Precies twee maanden na het legendarische concert in de Melkweg. Want dat dat concert een legendarische status zou krijgen, voelden de meesten aanwezigen toen al. Het optreden gisteren was een bezegeling van die status.
In Paradiso was het Arcade Fire-universum geïmplodeerd en niet veel groter dan het podium. Het publiek paste er niet meer in. Dat lag voor een deel aan henzelf, stelletje kakelkippen, maar ook voor een deel aan de op routine spelende band. Toch stonden de nummers als een huis en kon je je bij vlagen laten meeslepen door 'de alternatief rockende chansons'. Zeker nadat Win Butler zijn gescheurde (of losgeraakte, maar da's minder leuk) gitaarband woest in het publiek had gesmeten, kwam de stemming er goed in. Hop, nog een microfoonstandaard erachter aan... The Arcade Fire heeft zichzelf van overrompelend schouw- en hoorspel teruggebracht tot bandje met goede nummers. Ik vind het prima, dat legendarische concert hebben ze al in hun zak.
Als ik voor de derde ochtend in mijn mini-vakantie ontwaak in het besef dat ik ook vandaag weer niet naar de cd-winkel mag (de eerste dag had ik ruimhartig kunnen zijn: de winkel was toch dicht), heb ik al helemaal geen zin om een Volkskrant Magazine met het thema Geen geld te lezen. Bah. Ik heb op het moment inderdaad geen geld om cd's te kopen. En mijn verlanglijst wordt steeds langer. Dus als ik straks wél het geld heb, is het ook zo weer op. Soulseek is tof, maar sommige dingen moet je gewoon echt hebben. En ze aanschaffen bij de iTunes Store vind ik niet echt genoeg.
Mijn verlanglijst: SuperpitcherToday Dominik EulbergFlora & Fauna Jaga JazzistWhat we must Death from above 1979You're a woman, I'm a machine The Arcade FireEP Scissor SistersScissor Sisters Sam PrekopWho's your new professor? Pharaoh OverlordIII David SylvianThe Good Son vs the Only Daughter (The Blemish Remixes)
En dan nog veel van Steve Reich, Mogwai, Fu Manchu (ik heb al hun platen op de harde schijf - pakketje via eMule - blijkt 128 kbps te zijn. Daar doe ik het niet voor.) en zo nog wat oud spul.
Eulberg en Superpitcher vreten al dagen aan de batterij van m'n iPod. Met dank aan Willem trouwens, wat Eulberg betreft. De ingenieuze-geluidjes-techno van Eulberg klinkt over de speakers heel anders dan door de koptelefoon. Het directe geluid van de koptelefoon (in ear, weet je wel) haalt de spanning eraf. Deze muziek is niet gebaat bij duidelijkheid. Subs-collega Omar spotte 'm al en schaart het onder Vet Geluid (met de toevoeging dat Vet Geluid niet bestaat). Misschien wil Omar nog één keer uitleggen wat Vet Geluid (niet) is?
Ja, Angels in America is mooi en indrukwekkend. Regisseur Mike Nichols is er goed ingeslaagd om de herkenbare zoektocht naar de zin van en het veroveren van een plek in het leven te verbeelden. Aan de hand van grote thema's als homoseksualiteit, geloof, geldzucht, depressie en toch zonder topzwaar te worden. De dromen en hallucinaties zijn functioneel. Hoewel ik nog steeds vind dat ze het verhaal soms te veel vertragen. Al Pacino, Meryl Streep, Emma Thompson, allemaal bekende namen. Maar de ster was Justin Kirk. Een goede acteur en nog prettig om naar te kijken ook.