Twinkle gelanceerd, champagne achter de kiezen en na deze zelfbevlekking weer over tot de orde van de dag. Want na nummer één komt onherroepelijk... nummer twee ja.
Eindelijk een live dvd van Queens Of The Stone Age. En hij is goed, erg goed. Maar, auw, wat een lelijk artwork. Staat in geen verhouding tot wat je te zien krijgt.
In de bonus zitten oude opnames die je met of zonder commentaar van de bandleden kunt beluisteren. Het commentaar is één keer leuk, nou ja je bent nieuwsgierig, maar de muziek blijft top. En leuk om Billy Gibbons (ZZ Top), David Grohl en Nick Oliveri te zien en te horen.
Maar het tofst zijn de recente opnames, geschoten in Brixton Academy en Koko, beide in Londen. Strak en lekker gespeeld. Josh loopt halverwege te zeuren tegen iemand uit het publiek omdat die iets naar 'm gegooid zou hebben. Ongelofelijk zeikerig en totaal niet rock 'n' roll natuurlijk. Volgens mij haalde hij trouwens datzelfde trucje ook uit in Keulen, toen vroeg ik me ook al af waar hij zich zo druk om maakte. Hij mag qua attitude een voorbeeld nemen aan de heren van Life of Agony die vrijdag in Tivoli van alles om de oren kregen geslingerd (uit enthousiasme) en gezellig mee stagediveden. Dát is rock 'n' roll!
Dvd: 1. Lullaby 2. Go With The Flow 3. Feel Good Hit Of The Summer 4. The Lost Art Of Keeping A Secret 5. Regular John 6. Song For The Deaf 7. Avon 8. Little Sister 9. You Can't Quit Me, Baby 10. I Wanna Make It Wit Chu 11. Monsters In The Parasol 12. Fun Machine 13. Mexicola 14. Burn The Witch 15. Covered In Punk's Blood 16. I Think I Lost My Headache 17. Song For The Deaf 18. I Never Came 19. No One Knows 20. Long Slow Goodbye
De dvd wordt vergezeld door een cd, Live in London: 1. Go with the Flow 2. Regular John 3. Monsters in the Parasol 4. Tangled Up in Plaid 5. Little Sister 6. You Can't Quit Me, Baby 7. I Wanna Make It Wit Chu 8. Leg of Lamb 9. I Think I Lost My Headache 10. Mexicola 11. Burn the Witch 12. Song for the Deaf 13. No One Knows 14. Long Slow Goodbye
Ik heb de albums die ik de moeite waard vind het hele jaar bijgehouden in de lijst hiernaast, zodat ik heel eenvoudig aan het eind van het jaar een jaarlijstje zou kunnen samenstellen. Dat valt tegen. Er zijn er wel een paar waarvan ik zeker weet dat ze er niet inkomen.
Hallo Venray * Vegetables & Fruit Goeie cd nog steeds, maar toch niet echt mijn ding.
Four Tet * Everything Ecstatic Even bejubeld, daarna nooit meer gedraaid.
Mice Parade * Bem-Vinda Vontade Hij komt niet binnen. Ik vind Obrigado Saudade vele malen beter.
Paul Weller * As is now Beste Weller sinds tijden, maar lang geen jaarlijstwerk.
Het zou me niet verbazen als in ieder geval Jaga Jazzist, Sam Prekop, dEUS, Boards Of Canada, Vladislav Delay en 35007 erin komen.
Zeven nieuwe nummers samengesmeed tot een track van 28 minuten. Voor een luttele 5 pond te downloaden van UnderworldLive. Krijg je er ook nog 177 geinige zwart/wit-kiekjes bij.
Tijdens het concert in HMH kreeg ik al een goed gevoel bij de nieuwe nummers en het valt zeker niet tegen. Erg strak en droog, vette beats (meer richting jungle dan four on the floor) en weinig 'typische' Underworld-synth-tapijten. 't Is allemaal wat gruiziger en duisterder.
this is the first in a series of 'bundled' releases from underworld. the bundles contain audio, a gallery and cover artwork. the audio section of "lovely broken thing" is made up of 7 new tracks worked together into a single piece and includes "jal to tokyo", "billy goat", "peggy sussed", "dub shepherd", "lenny penne", "monkey wink" and "witness". the gallery is made up of a selection of karls photographs curated by tomato's john warwicker, who also designed the artwork.
Nee, nee, nee! Wat een ontzettend irritant getingeltangel van die Craig Armstrong! Wat moeten Vladislav Delay en Antye Greie met die vent? Ze kunnen toch moeilijk volhouden dat zij het wel mooi vinden? Als je net Explode hebt gemaakt, om over The Four Quarters maar te zwijgen... 't Is dat Mr. Delay er nog van die fijne geluidjes en struikelende ritmes doorheen gooit, anders kon The Dolls rechtstreeks de New Age-bakken in.
Het had zo'n mooi stukje over Led Zeppelin kunnen zijn, maar Theo kan het niet laten de Subs er met de haren bij te slepen. Jammer, want de beschrijving van zijn mooie Houses of the Holy-ervaring (ook de eerste Zepp-plaat die ik ooit hoorde, en wat een gave hoes!) helpt hij er aardig mee om zeep.
Overigens - voor wie het niet wist en voor wie het interesseert - ik ben sinds een paar weken Subs-af. Ik had niet het gevoel iets zinnigs te kunnen bijdragen aan die site. D'r zit niet echt meer eenheid in. In de site en in de mensen erachter. Maar daar gaat verandering in komen, heb ik begrepen. Ik ben benieuwd of ik spijt ga krijgen van m'n besluit.
Als je na vier keer vier keer vier keer vier kwartier weer bent geland, zet dan Explode van AGF & Vladislav Delay nog 'ns op. De steady beat lijkt je weer met beide benen op de grond te zetten, maar voor je het weet ben je weer op reis, meegesleept door de stem van Antye Greie-Fuchs.
Zooooo.... dat komt even lekker binnen zeilen zeg!
Vladislav Delay doet het in vieren op The Four Quarters. En ik? Ik doe helemaal niks. Ik lig achterover op een bank, bed, wollen tapijt, of wacht - het is een vliegend tapijt. Woehoehoe... Af en toe maak ik een scherpe bocht door het lichtbewolkte luchtruim. Sterren lachen me toe. Sommige suizen voelbaar langs m'n oren. Een windvlaag duwt het tapijt met een stoot de ruimte in. Er is geen weg terug. Voorlopig althans. De trip duurt vier kwartier.
The boy who heard music is een novelle van Pete Townsend. Het begint veelbelovend, hoewel ik geen idee heb wat het belooft. Lezen dus, maar ik ga wel even de pdf's uitprinten voor meer leesplezier.
