Het was een behoorlijk gevecht. Die gasten van Motorpsycho probeerden Nadja de tent uit te slaan. 't Is ze niet gelukt. Dat heb je ervan als je een dubbel-cd met veel te veel nummers maakt. Op Truth Becomes Death staan er maar drie.
Ik wilde Motorpsycho eigenlijk per se in mijn top-10. Gewoon, omdat het Motorpsycho is. En omdat het concert in mei zo te gek was. Maar Black Hole / Blank Canvas is te veel van het goede. Bomen-bos, je kent het wel.
Nadja is sterker. Drie gitzwarte megadrones slepen je via de hel naar de hemel. Je moet er dus even doorheen, maar dan heb je ook wat. Het mooie aan deze muziek is dat je er bij elke luisterbeurt weer in kunt verdwalen. De langgerektheid, de uitgesponnen thema's, de melodieën zonder einde bieden maar zelden houvast. Zonder dat het verzandt in oeverloze noise. En dat is lekker. Bedachtzaam, bijna voorzichtig, waaieren de dikke gitaarlagen uit en komen ze gruizig neer op een zandbank van láááág. De heftige zang komt vanonder de aardkorst vandaan net als spaarzame instrumenten als een fluit of toetsen. Maar wanneer je je als luisteraar in de krater durft te laten zakken, ontdek je - hoe gek het misschien klinkt - mooie en breekbare muziek.
Nadja's website
Luister online naar het album.
|
prachtige plaat inderdaad, hoewel vooral de eerste track eruit springt.