Ik kan niet uitleggen hoe levend ik me voel door deze eerste lentedagen. De zon, de geur, het licht, bij het opstaan de deur openzetten in plaats van de kachel aandoen, de grote schoonmaak... En dat alles begeleid door Madonna's Confessions on a dance floor. En een nieuw nummer van de Junior Boys genaamd 'Max'. Mooi liefdesliedje kinderliedje.
Setlist: pocket revolution stop-start nature instant street fell off the floor, man via what we talk about the real sugar worst case scenario put the freaks up front turnpike assault on magnus roses sun rah rock chic nothing really ends little arithmetics serpentine ______________
bad timing if you don't get what you want suds & soda
Zoals mijn gezelschap zei - vorige week zaterdag in Paradiso - Sonic Acts is een vrij kansloos festival. Er wordt niets, maar dan ook helemaal niets gedaan om enige sfeer te creëren. Geen aankleding, geen mooi licht, geen muziek tussen de acts in. Op een gegeven moment waren ze zowel in de bovenzaal als in de grote zaal aan het ombouwen. Slechte timing. Ergens hoorden we tussen twee optredens in een 'performance'. Iemand die met een zwaar Nederlands accent een Engelse tekst voorlas. Onverstaanbaar, de spreker buiten beeld (was het een tape?) en daarmee totaal oninteressant. Niet heel vreemd dat er slechts twee handjesvol mensen door Paradiso zwierven.
Toch waren er mooie dingen te horen en te zien. Wat me vooral opviel, was het grote aantal vrouwen dat acte de presence gaf. Zoals AGF (Antye Greie-Fuchs) en Sue C.
AGF zorgde voor muziek en zang en Sue C bracht beelden op het enorme scherm. Ze maakte die beelden live met een kleine camera en allerlei plaatjes en papiertjes die ze er langs haalde. Zware bassen met lichte elektronica. Bij vlagen prachtig en bij vlagen een hoop gepiel. Luister 'ns naar Explode van AGF & Vladislav Delay. (Hier schreef ik er al 'ns over.) Of kijk/luister naar de dvd Mini Movies die AGF en Sue C samen maakten.
Ontdekt en geheim gehouden door de mensen van Viewlexx: Nancy Fortune, zegt de Sonic Acts-site. Houden zo, zeg ik. De muziek is nog redelijk te pruimen, hoewel er geen enkele diepgang, dynamiek of pointe in zit. Maar de zangeres die gekleed in een soort voile het podium over dribbelt als was ze een balletdanseres in een lagere-schooluitvoering, is werkelijk niet om aan te zien. Penny de Jager is er heilig bij.
TBA (Natalie Beridze) draait in de bovenzaal een heerlijk minimal setje. Met gebogen hoofd legt ze de ene na de andere kraker op. Af en toe verlegen de zaal in blikkend als de handen op elkaar gaan. Weer beneden zien en horen we Ada (Michaela Dippl) aan het werk. Warme techno, synth-pop, deep house, Ada trekt alle registers open. Maar het publiek krijgt ze niet aan het dansen. Ondertussen staat Reinhard Voigt (foto) al zenuwachtig z'n Mac te instrueren. De laaste tonen van Ada zijn nog niet weggestorven of Rheinhard knalt erin. Vanaf een eiland midden in de zaal duwt hij z'n minimal-klanken de speakers uit. Met een enorme ADHD-drive gaat hij te keer. En het is niet gauw goed. Een geluidsmedewerker draaft op en neer om het de heer Voigt (mede-oprichter van het Kompakt-label) naar de zin te maken. De muziek is dwingend, hard en korrelig. Maar het publiek krijgt nog steeds niet de voeten van de vloer. Ik wel, richting uitgang. Hoewel ik mooie dingen heb gezien en gehoord heeft de avond me toch lamlendig gemaakt.
