Wanneer het organische mechanisch wordt. Of: wanneer het mechanische organisch wordt, schreef ik al eerder. Dáár zit mijn fascinatie voor muziek. Bij de meeste albums of artiesten in mijn top-10 gaat het daarom: de ruimte die een muzikant kan scheppen door de samenvloeiing van (elektronische) instrumenten, van stijlen zonder daarbij in beperkingen te denken. Tenminste, zo stel ik me dat graag voor. En zo heb ik zelf ook vaak muziek gemaakt. Vanuit improvisatie tot iets komen waarvan je de contouren nog niet eens kon dromen. Wat is leuker dan jezelf verbazen of zelfs boven jezelf uitstijgen?
Trentemøller heeft de basis voor The Last Resort gemaakt tijdens het touren als dj, in hotelkamers op een laptop. Improviserend, elementen toevoegend en weer weglatend. Als vlucht uit de pompende technowereld. Hij gooide het klemmende stramien die een dansplaat verlangt van zich af en liet alle regels varen. Het uiteindelijke resultaat is een warm, levendig elektronisch album met belangrijke rollen voor de elektrische bas, rondzingende gitaren en een spaanse gitaar. Zelf noemt hij het een 'egoïstische' plaat. Daarover verschillen we van mening. Ik denk eerder dat hij boven zichzelf is uitgestegen. Dat hij een romantisch en emotioneel universum heeft gecreëerd dat voor iedereen toegankelijk is.
Dit soort emotionele muziek - Willem omschreef het al zo treffend - maakt deuren open die doorgang verlenen tot dieper weggelegen gevoelens. Gevoelens van euforie en daarmee - voor mij althans - onlosmakelijk verdriet. Muziek dus, die de weg naar je hart opent.
ik moet trentemoller echt meer kansen gaan geven; ik vind hem bij beluistering altijd heel poretiig klinken, maar echt beklijven wil het maar niet. terwijl ik wel hoor dat het erin zit.
ik heb hetzelfde als bas. dat komt met name door het 'middenstuk' van de plaat. begin en einde vind ik meeslepend, daar tussenin overheerst 'mwoah'. ik meen me te herinneren dat de eerste berichten over de plaat meldden dat hij aan de slag ging met richard davis als vocalist, ik kreeg iig de indruk dat davis op het hele album de vocalen voor zijn rekening zou nemen. misschien dat hij dat bedoeld met egoistisch: hij heeft 'm praktisch in z'n eentje gemaakt, davis is nog slechts op een track hoorbaar. een van de mooiste. vind 't zelf jammer dat hij zo weinig te horen is, zijn eigen Details van vorig jaar is schitterend.
Hij heeft - godzijdank - op de bonus-cd de tracks met zang gezet aangevuld met z'n singles. Maar die bonus staat helemaal los van de 'echte'cd en daar heb k het dus helemaal niet over in m'n stukje.
ik moet trentemoller echt meer kansen gaan geven; ik vind hem bij beluistering altijd heel poretiig klinken, maar echt beklijven wil het maar niet. terwijl ik wel hoor dat het erin zit.