Uitstekend initiatief: webzine The Silent Ballet en netlabel Lost Children hebben een compilatie gemaakt van recente postrock-nummers. Gratis op te halen van de site van The Silent Ballet.
Tracklisting
Track 1. Caspian Quovis - Further Up - Further In You are the Conductor, 2005 Dopamine Records. website: www.caspianmusic.net myspace: www.myspace.com/caspiantheband
Track 2. The Samuel Jackson Five If You Show Off the Milk, Who’s Gonna Buy the Cow? Easily Misunderstood, 2005 Honest Abe Records. website: www.sj5.no myspace: www.myspace.com/thesamueljacksonfive
Track 3. Neil on Impression Stars Paint the Forest Gold The Perfect Tango, 2005 Grab the Stars. website: www.neilonimpression.org myspace: www.myspace.com/neilonimpression
Track 4. We vs. Death And How to Translate It We Too Are Concerned, We Are Too Concerned, 2006 Zabel. website: www.wevsdeath.nl myspace: www.myspace.com/wevsdeath
Track 6. Yndi Halda We Flood Empty Lakes (A Lily Remix) Unreleased, 2006. website: www.yndihalda.com and www.alily.co.uk myspace: www.myspace.com/yndihalda and www.myspace.com/alily
Track 8. Joy Wants Eternity From Embrace to Embrace You Who Pretend to Sleep, 2006 TBA. website: www.joywantseternity.com myspace: www.myspace.com/joywantseternity
Track 9. Once We Were Cut Corners TBA, 2006 TenderVersion Recordings. website: www.oncewewere.net myspace: www.myspace.com/oncewewere
'Nee, dat doen we tegenwoordig zonder verdoving.' Ik kijk naar de slang. Misschien iets dunner dan de slang van de douche. De verpleegkundige zegt dat een stuk brood groter is. Maar brood kauw je, denk ik. Een slang niet. Die duwen ze naar binnen. Je mond in, keel door, naar je maag. 'Als mensen heel angstig zijn willen we nog wel 'ns verdoven. Maar u lijkt me niet angstig. Toch?' Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken en zeg dat ik inderdaad niet angstig ben. Ik denk aan de vorige keer dat ik een gastroscopie heb gehad. Mijn keel werd verdoofd, dat voelde gek, verstikkend. Vervolgens werd er een slangetje door mijn keel naar binnen gebracht en wat lucht ingepompt. Ik tapte wat gisse grappen met de verpleegkundigen, de slang kwam eruit en ik liet een vette boer. Lachen man. Een herinnering die zo'n 20 jaar teruggaat en die ik nu ophaal tijdens het wachten op de arts. De verpleegkundige kijkt verbaasd. Zo kan kan het nooit gegaan zijn. Nee.
Ik lig op mijn linkerzij en zie schuin boven me een monitor. Daarop kan ik zien wat het kleine cameraatje op de slang in mij registreert. Achter mij staat een verpleegkundige, rechts voor me een ander en de arts pielt met de slang. Ik zie mijn tong en een vulling. Dan begin ik te kokhalsen. 'Rustig aan', hoor ik. 'Blijven ademen'. En 'nu slikken'. Ik stik. Ik ga dood. Ik begin aan de slang te trekken. Totale paniek. 'Nee, nee', hoor ik. 'Niet doen!'. Maar ik ben een wild dier in doodsnood. Ik stik. Ik trek. Ik voel handen die me willen tegenhouden. Ik trek en de slang komt eruit. Mijn lichaam schudt en trilt. 'Sorry', zeg ik. 'Geeft niet', zeggen drie stemmen. 'Sorry', zeg ik nog een paar keer. Ik huil. Ik schok. Ik ben in shock. 'U verbaast ons', zegt de arts. Ik probeer te lachen. 'Ik verbaas mijzelf ook', huil ik.
Dan weer. De slang erin. Ik huil, schud, schok, kokhals, kwijl, kokhals, ontmens. Ik moet doorademen. Ik moet slikken. Maar ik weet niet hoe. 'Jawel', zegt een stem. 'Slik.' 'We zijn binnen'. 'Goed zo, hou vol.' 'Doorademen'. 'We gaan nu naar het eind van de maag, dat kan een drukkend gevoel geven'. 'Goed zo, hou vol.' 'Doorademen'. 'Nog even'. 'De dokter haalt nu een stukje weefsel weg'. 'Je doet het goed'. Een eeuwigheid. 'We gaan nu terug'.
'Gaat het?' 'Ja, hoor', schud, tril en huil ik. Een glaasje water, een klopje op mijn schouder, een hand op mijn been.
Op het vliegveld van Madrid het Concierto de Aranjuez van Joaquin Rodrigo gekocht. Ik had 'm al in de versie van Pepe Romero - die in het algemeen als beste wordt beschouwd - en die van Miles Davis (die alleen het Adagio op Sketches of Spain speelt). De nieuwe aanwinst is met Paco de Lucia in de hoofdrol. Flamencogitaar met orkest. Wat een drama, emotie en sentiment. Veel mensen vinden het stuk te barok, maar ik zwelg erin.
Met het Concierto de Aranjuez wilde Rodrigo grofweg de sfeer schilderen van het Spaanse hofleven rond het begin van de 19e eeuw. Rodrigo goot het in de conventionele driedelige vorm.
Het eerste deel, Allegro Con Spirito, zo muiszacht, veerkrachtig, verwachtingsvol, spannend. Direct een hoofdrol voor de gitaar met soms boze violen en helende fluiten. Drijf mee op het ritme van de flamenco. Het melancholieke Adagio is overbekend, maar daarom niet minder mooi. (Ik denk ineens aan de tocht door Spanje met de Bolero op de radio. In 1927 ontmoette Rodrigo Bolero-componist Ravel in Parijs.) Het Adagio is even lang als de twee andere delen samen en is gevormd rond een sfeervolle meditatie voor althobo en gitaar waarbij zich later andere instrumenten voegen. Rodrigo's vrouw, de Turkse pianiste Victoria Kamhi, omschreef dit stuk ooit als 'een evocatie van de gelukkige dagen tijdens onze verloving in 1933 toen we door de parken van Aranjuez wandelden. Het was tevens een liefdeslied.' En daar horen we ineens stukken die niemand minder dan Charles Mingus in zijn meesterwerk The Black Saint & The Sinner Lady heeft verwerkt.
Op mijn geestesoog de blinde componist met zijn vrouw in Aranjuez. Samen vertellen ze over de dood van hun zoon; het drama in hun leven. De ouderdom, de 'tristesse' en de schoonheid. Die twee mensen. Oud en wijs. Dat zie je zo (foto, 1987). Het is een documentaire, ik moet 'm ergens op video hebben.
Het laatste deel, Allegro gentile, is een passend sluitstuk: speels met korte ritmische patroontjes. Geplukte violen gaan de wedstrijd aan met de getokkelde gitaar. Het blijft briljant. Net als de Bolero.
Drie-en-halve week geleden stond ik bijna kotsend van vermoeidheid op station Sloterdijk. Net de trein naar Schiphol gemist. Twintig minuten wachten en het enige wat ik wilde, was slapen. Nu ben ik uitgerust, bruin, gezond en ontspannen. Gisteren vanuit Madrid teruggevlogen en vandaag gewerkt. Zo'n 1300 e-mails wachtten op mij. Ruim 1200 heb ik ongelezen gedeleted: voornamelijk outdated nieuwsbrieven en spam.
Door de hectiek vlak voor mijn vakantie kon ik niet beslissen - of maar bedenken - wat ik aan muziek moest meenemen. Op de avond voor vertrek heb ik drie verzamel-cd's in elkaar geprutst: Zomer 1, 2 en 3. Uiteraard rekeninghoudend met de muzieksmaak van m'n lief.
Zomer 1 Crazy - Gnarls Barkley Pacific - 808 State Killer - Adamski Black Tambourine - Beck Lost in the Plot - The Dears If You Don't Get What You Want - dEUS Stiff Jazz - Dzihan & Kamien Stan (Feat. Dido) - Eminem Hey Boy Hey Girl - Chemical Brothers Grey Day - Zoot Woman My Doorbell - The White Stripes Seer Believer - The White Birch All I Need - Voom Voom I Built This City (Michael Mayer Mix) - Baxendale Collective Dreamwish of Upper Class Elegance - Grandaddy
Zomer 2 All I Need 3 - Air Gone Daddy Gone - Gnarls Barkley Low Sun - Chicane Days Go By - Dirty Vegas Junk Bond Trader - Elliott Smith Push Up - Freestylers Damaged Goods - Gang Of Four Tattooed Man - Coil On Monk - Enablers Rock dove - Earthlings? Where Is My Boy? - Faultline Fire and Water - Free Sleepytime - Gus Gus The Awakening Of A Woman - The Cinematic Orchestra
Zomer 3 You Can't Fool Me Dennis - Mystery Jets Nothing But Gren Lights - Tom Vek Accidents and Compliments - Soulwax Music Is The Victim - Scissor Sisters Hello It's Me - Todd Rundgren The Calvary Cross (Richard Thompson) - Tortoise and Bonnie 'Prince' Billy Reena - Sonic Youth Black Hole Sun - Soundgarden Help Me (featuring Kelis) - Timo Maas Chase - Howie B Hung Up - Madonna Compute - Soulwax Candle - Dirty Vegas Where's Johnny Sabatino - Dzihan & Kamien Someone Like Me - Röyksopp No One Knows (Unkle Remix) - Queens Of The Stone Age
Daarnaast een door den Guuz gefikte soulmix met de veelzeggende naam 72-73. Erg fijn bij geborreld. En nog een zomer-cd'tje uit 2004.
Ik had het graag wat georganiseerder gehad, maar hier moesten we het mee doen. En dat lukte. Vooral omdat in Spanje de radio heel veel goeie muziek biedt: traditionele en rijkelijk georkestreerde flamenco waarbij de castagnettes je om de oren vliegen. Heerlijk! De Portugese radio daarentegen lijkt sterk op het Nederlandse aanbod. Muzikaal gezien dan, want de taal verstaan blijft erg lastig.
De hitte was verzengend, zoals je dat zo mooi kunt zeggen. Rond de 40 graden zit er weinig anders dan op dan zitten, zwemmen, lezen, zitten en zwemmen.
Boeken
'Ooggetuigen van de rock 'n' roll' van René Stipriaan 'Stralende dagen' van Michael Cunningham 'Zaterdag' van Ian McEwan 'Ik omhels je met duizend armen' van Ronald Giphart
De eerste heb ik nog niet uit, maar die is ook lekker voor korte tussendoortjes. Slechte vertalingen hier en daar, maar erg vermakelijk. Nadat je je door een partij neurologische operaties hebt geworsteld is Zaterdag een geweldig boek. Subliem geschreven en een ontroerend tegen de achtergrond van de naderende oorlog in Irak.
'Stralende dagen' van Michael Cunningham is bijzonder. Ik ben liefhebber van zijn boeken. Warrig - zoals ik door de VK-recensie vermoedde - is het niet, maar het sf-einde is heel erg vreemd. Ik heb nu eenmaal niets met met sf.
'Ik omhels je met 1000 armen' is een dom boek. Opgepompte teksten over 'party people' tegen de achtergrond van het sterven van zijn moeder. Het deed me niets.
Zoals altijd na de vakantie heb ik de leessmaak te pakken. Vandaag vond ik op mijn bureau De Marketing Code van Stephen Brown.
Er is een hofkliek in het hart van het kapitalisme, een geheim genootschapschap dat de sleutel tot succes bewaakt. Voor de buitenwereld betogen de leden steun aan de consensus dat de klant koning is en meer van dergelijke clichés. Maar dat is slechts schijn. Onder elkaar zijn zij aanhangers van een tribale marketingcode, een mysterieuze manier van zakendoen die hen aan de top houdt en niet-inge-wijden in de rode cijfers.
Maar de hofkliek wordt bedreigd. Haar geheim staat op de tocht. Er moeten maatregelen getroffen worden. De code dient geheim te blijven, zelfs als de toevallige ontdekkers, Brady en Magill, daarvoor de hoogste prijs moeten betalen. Kunnen Brady en Magill hun gruwelijke lot ontsnappen? Worden de geheimen van de hofkliek geopenbaard? Wie zijn de Marketing Illuminati? Wat is P4 en hoe wordt die beheerst door de beruchte Magister Templi van de hofkliek, professor Philip Kotier?
De Marketing Code is het eerste boek in zijn soort en het laatste woord over duizelingwekkende merkstrategieën. Het verhaal schiet van de glamour van Las Vegas via het vuil van de steegjes van Belfast naar de rust van een eeuwenoud Tempeliersmausoleum en de slagvelden van een vooraanstaande Amerikaanse business-school.
