Rusteloos dansen. Het hoofd leeg van het dagelijkse, vol van de stapelwolken die Kiki de lucht in blaast.
Net als Michael Mayer neemt Kiki je mee op reis. Altijd het doel van een DJ lijkt me, maar of het lukt is een tweede. Kiki pakt het wat uitbundiger aan met een mix waarin hij niet alleen 16 nummers aan elkaar haakt, maar ook nog negen als extra beleg toevoegt. Een goeie clubsandwich dus. Niet bepaald lichtverteerbaar, al was het alleen maar doordat je zo'n 72 minuten van je rijkelijk belegde sandwich zit (ligt, staat, danst) te eten.
De opener 'Distant Gratification' van Fred Giannelli tovert altijd weer een glimlach op m'n gezicht. Het is echt zo'n nummer dat je de volumeknop doet opendraaien, handjes in de lucht en de mondhoeken tot de oren als de beat erin komt. Heerlijk. Dat blije gevoel gaat over in een roes, laten we het trance noemen, een ultiem geluksgevoel. Kiki begint eerst subtiel te stapelen, maar bij het vijfde nummer is de eerste echte mash-up daar. Andre Kramls 'Safari' ligt als een folie over Donal Tierneys 'Verse 2 The Chorus'; de olifanten schetteren dat het een aard heeft. Ook zijn eigen muziek gooit in Kiki in de mix. De zang van 'So Easy To Forget' over Michael Forzzas 'Kahana', en 'The End Of The World' bovenop Guy Gerbers 'Stoppage Time'. En het werkt. Het werkt buitengewoon. Een uitgebreid smakenpalet van techno, tech-house, wat minimal en zelfs trance trekt aan je voorbij. En het enige wat je kunt doen is proeven, kauwen en slikken.
Het lekkerste stukje brood met het meeste beleg zit in het midden: Fairmonts 'Gazebo' krijgt stukken van 'Wasp' (Silversurfer) en vocalen van Ellen Alliens 'Your Body Is My Body' over zich heen.
Na 72 minuten laat je je voldaan achterovervallen (als je niet al eerder onderuit was gegaan), flarden van flarden fladderen door je hoofd. Een klein boertje ontsnapt. Als blijk van waardering.
Helemaal mee eens, niets aan toe te voegen. Eén van de beste mixalbums van het jaar! Staat ook erg hoog in mijn top 10 van 2006!