Twee paar blauwe ogen staan me al bijna een etmaal helder voor de geest. Als je me vraagt wat voor kleur ogen mijn moeder heeft, moet ik even nadenken. Als je me vraagt wat de kleur ogen is van mijn nicht die ik gisteren na dertig jaar weer zag, zeg ik: geen idee. Maar als je me vraagt wat de kleur is van de ogen van mijn neven die ik na twintig jaar voorzichtig de wangen kuste, zeg ik: blauw. Gisteren was de crematie van mijn tante Henriette. Ze werd slechts 59, weggevreten door kanker. Ze was een warme vrouw die de kunst van het leven goed verstond. Dat zag ik in de ogen van haar zoons. Ze werd in een gemengde dienst - protestants - joods - herdacht. Het was háár middag. Ze heeft 'm zelf tot in de puntjes geregeld. Met muziek en zang, een voorgedragen afscheidsbrief, gedichten - ze bleek een begnadigd dichteres. Neef Harry - 26 jaar - sprak krachtig en mooi. Nam waardig afscheid van zijn moeder.
Samen met mijn twee nichten heb ik zitten snotteren, de lange sjaal van de oudste over onze knieën gestrekt om de tranen weg te pinken. Huilde ik om Henriette? Ja. Maar ik huilde nog meer om het verdriet dat ik zag bij haar man, haar zus en vrienden. En ik huilde om de mensen die ik zelf heb verloren: mijn opa en oma's, een neefje, mijn broer.
Na afloop zei ik tegen mijn oom dat hij ongetwijfeld veel steun zou vinden bij twee van die mooie en sterke zoons. Ze zijn goed gelukt, zei hij glimlachend en even lichtten zijn bruine, natte, doffe ogen op.
Vanochtend - bij het ontwaken - wist ik opeens wat er met die blauwe ogen was: ze straalden.
Mooi, zeker. Vreemd, ook. Hallucinaties en dromen, de één heeft ze te veel, de ander helemaal niet (en wordt daarom benijd). De miniserie Angels in America roept gemengde gevoelens bij me op. Does humor belong in hallucinations? Misschien. Maar een goed uit de veren gewassen engel die met haar tekst worstelt, is toch - nou ja - raar. Vijf afleveringen heb ik achter de kiezen. Na de zesde en laatste zal ik een eindoordeel moeten vellen. Al Pacino is in ieder geval in topvorm als meedogenloze advocaat. En nicht, die voor de gelegenheid leverkanker veinst, in plaats van te bekennen dat hij aids heeft.
Op een zondagochtend als deze, wanneer de zon door de vuile ramen glipt en speelt met een spinnendraad die loopt tussen de bank en de kachel - die toch nog - eind april! - warmte moet afgeven -, de vogels van geen ophouden weten, de capuccino lekker weg drinkt terwijl Hagar Peeters me begeleidt, op zo'n ochtend - het kan bijna alleen een zondag zijn - ontsluit Final Fantasy de fantasie die in korte en lange banen door de hersenen stuwt: Final Fantasy Has A Good Home.
Hoera, we hebben een nieuwe paus. Hij haat homo's, is tegen het homohuwelijk, tegen feminisme, tegen condooms en tegen de pil. Geestelijk leider van meer dan 1 miljard wereldgenoten. Ik kan het gewoon bijna niet geloven. Brrrr.
Vrijdag was ik moe. Heel moe. Uitgeput eigenlijk. In de trein van Utrecht naar Amsterdam zat ik met mijn laptop tussen mijn been en de treinwand muziek te luisteren en een beetje te pitten. Op Amsterdam Centraal stapte ik uit, rechtte mijn rug en probeerde ergens nog een laatste restje energie vandaan te halen. Ik moest namelijk nog de hele avond mee in gezelligheid. Bij mijn fiets realiseerde ik me dat ik iets miste. Mijn laptop! F*ckerdef*ck! In de trein laten staan. Het koude zweet stroomde over mijn rug. Naast de laptop zaten er in de tas interviewaantekeningen en allerlei informatie over een project waarmee ik bezig ben. Duizelig rende ik het station in. Naar de loketten.
'Ik heb mijn laptop in de trein laten staan!' Vult u dit formulier maar in. 'Ja maar, ja maar het is nét gebeurd. Kunt u niet met de conducteur bellen?' Dat kan pas als u het formulier heeft ingevuld.
Holy f*ck, zeg! Ik stond te trillen als een rietje en kon nauwelijks schrijven. Mijn telefoonnummer vulde ik verkeerd in, zag ik later. We bellen met de conducteur. Binnen drie kwartier belt hij terug. Ook als uw laptop niet is gevonden.
Nadat ik het formulier leesbaar had gemaakt en het juiste telefoonnumer had ingevuld, fietste ik naar huis. Met m'n mobiel in mijn hand. Voor de deur ging 'ie. NS. Niets gevonden. 's Nachts droomde ik dat het vergeten van mijn laptop een droom was.
Vandaag werd ik gebeld door een vriendelijk meisje. Ze had me al eerder willen bellen, maar kon alleen het telefoonnummer van mijn werk vinden. Nu had ze - op maandagochtend - mijn mobiele nummer via mijn werk. Ze had mijn laptop gevonden. Ja, ze had 'm wel aan de conducteur of politie kunnen afgeven, maar wie zegt dat die zijn te vertrouwen? Ze had me zo graag al van het weekend willen geruststellen. Ze had me ook gemailed, maar naar mijn werk natuurlijk. Ze woont in Amsterdam. Tien minuten fietsen. Ik heb nu weer mijn laptop en zij heeft een grote bos rode bloemen. Ik ben blij. Ook omdat er nog zulke lieve mensen zijn.
Het zijn periodes. Soms zijn weken-, maandenlang alle nachten zwart. Maar soms is het een heisa van jewelste als ik op één oor lig. Wat ik dan allemaal beleef, gaat mijn voorstellingsvermogen bijkans te boven. Bijkans, want ik stel het me natuurlijk zelf voor. Heerlijk vind ik dat, als ik mezelf te buiten ga aan dromen. En ín dromen. Van die dromen die je de hele dag met je mee draagt. Als kleine geheimen.
Maar dit keer is het anders. Wat me nu al weken overkomt, zijn korte dromen. Korte dromen die de werkelijkheid angstvallig dicht benaderen. Zo dicht dat ik soms droom en werkelijkheid niet uit elkaar kan houden. Het fenomeen is me niet onbekend, maar nieuw is dat de periode zo lang duurt. En dat de droomsplinters me overdag achtervolgen. Ongrijpbaar helaas. Iedereen kent wel het gevoel van de wegglippende droom bij het ontwaken. En de inspanning die je maakt om de droom terug te halen. Meestal tevergeefs. Weg zijn de beelden, door het afvoerputje van je brein. Het enige wat rest is een gevoel. Dat overkomt me een paar keer per dag. Mijn geest neemt een loopje met me, zo voelt het. Vandaag bijvoorbeeld, begon het te tollen toen ik voorbij een geveltuintje kwam met veelkleurige bloemen. Er was iets mee, het deed me aan iets denken. Beelden schoten door m'n hoofd en waren al weer weg voordat ik maar moeite kon doen om ze te pakken.
Het maakt mijn werkelijkheid onwerkelijk. Maar niet ondragelijk. Eigenlijk wacht ik op het moment dat ik bij machte ben alle splinters die ronddwalen weer terug te slepen voor mijn geestesoog. Waarschijnlijk gaat het niet lukken, ik heb te weinig tijd om te oefenen. Straks komt er weer een periode van weken-, maandenlange zwarte nachten.
Update 7-4-05, 11.47 AM: Ik heb natuurlijk Gerards De nacht betrachten gelezen. En blijkbaar zijn er een splinters van zijn stuk in dat van mij geslopen. Bij het schrijven had ik daar geen idee van. Dat krijg je, met al die splinters.
