In 1986 kocht ik Evol van Sonic Youth. Op vinyl uiteraard. Ik heb 'm nog steeds en de digitale versie staat op m'n iPod. Het was mijn eerste kennismaking met de band. Ik vond de muziek wat merkwaardig, maar wel boeiend. Vooral de nummers waarop Kim Gordon zingt spraken me aan. Nog steeds trouwens. Daydream Nation heb ik ooit op cd gekocht en volgens mij heb of had ik een split-vinyl, maar m'n geheugen laat me in de steek en de manier waarop ik mijn vinyl heb opgeborgen maakt het niet aantrekkelijk om te gaan zoeken.
Ik ben geen Sonic Girl. Ik draaide de muziek zelden totdat Rather Ripped dit jaar uitkwam. Niet echt exemplarisch voor hun hele oeuvre, want te poppy, maar wel erg goed. En veel Kim! Net de opener 'Reena' is de toon meteen gezet met een 'uit-volle-borst-meezing-moment':
You keep me comin' home again You keep me comin' home again When you were gone, I met a friend
She taught me how to Live in the end Are her eyes Brown or blue?
Mooi ook, om te beginnen met het refrein. Het hoge niveau wordt de hele cd lang vastgehouden. Alleen 'Sleeping Around' is iets minder. Vinden ze zelf ook, denk ik, want ze speelden het in Brussel niet live. Het is - zoals gezegd - een poppy album, met het melancholieke 'Turquoise Boy' als hoogtepunt. Maar het is zeker niet hun beste plaat. Hij heeft me aangezet tot een persoonlijke SY-revival en daar ben ik 'm heel dankbaar voor. Evol, maar vooral Daydream Nation draaien overuren.
Schitterend, all the way through. Al baal ik behoorlijk dat de vinylversie zo dof klinkt. Wat overigens ook geldt voor de Motorpsycho dubbelaar van dit jaar. Vreemd. Foute mastering? Persoonlijke SY-favoriet is overigens Sister, met Evol als tweede. Vind DD eerlijk gezegd overgewaardeerd.
ik vind hem na dat heerlijke openingsnummer eigenlijk wel heel snel inzakken. geef mij maar daydream nation.