De Jaarlijst Bonanza 2005 is voltooid. Althans, hier. Ik heb medelijden met diegenen die 'achter' lopen op schema. Die nog moeten graven, die de lijst het nieuwe jaar in moeten zeulen. Hoewel het niet altijd eenvoudig was, heb ik nu een opgeruimd gevoel. Het nieuwe (muziek)jaar kan aanvangen! Maar toch pas nadat ik nog twee tamelijk op de rand van 2005 verschenen albums heb genoemd.
Richie Hawtins DE9: Transitions. Ik heb te weinig tijd gehad op 'm goed op me te laten inwerken. Ik weet dan ook niet of hij in mijn jaarlijst zou zijn gekomen, maar wel dat het een prachtige, warme technoplaat is.
En dan The Black Dog met Silenced. Die kwam tijdens de Jaarlijst Bonanza binnen. Letterlijk en figuurlijk. Net als The Campfire Headphase een teletijdmachine, maar dan een die slechts tien jaar teruggaat. Naar hun laatste album Spanner, maar ook naar Yellow Magic Orchestra (luister naar de track Lam Vril). Een heel eigentijds ouderwets album.
Bon, ik wens jullie een goede jaarwisseling en een sprankelend en liefdevol 2006!
Can you feel it When all is struck, right In front of you Can you heal it It's gonna take a revolution now To get through to you
Pocket Revolution
Begin september schreef ik dit:
Deur-huis: dit dEUS-album vind ik een van de mooiste popplaten die ik ken. Dus meteen ook maar de beste dEUS-plaat. Ik heb nooit zo heel veel met deze Belgen gehad. Naar aanleiding van de aanstaande release van Pocket Revolution ben ik weer 'ns in mijn virtuele platenkast gedoken. Worst Case Scenario bevalt me goed. Een eigen geluid, goeie nummers. In a Bar, Under the Sea kent een paar uitstekende nummers, maar de stopknop van mijn iPod is nog lam van de knallen die het kreeg bij elke Beefhearteske of Zappaiaanse verwijzing. Verwijzing is trouwens wat zwak uitgedrukt. Kopie is een beter woord. Exit dEUS : The Ideal Crash heb ik links laten liggen.
Ik kan me voorstellen dat als je fan bent van de 'wij doen lekker gek'-dEUS Pocket Revolution je totaal niet bevalt. Mooi uitgebalanceerde nummers, goeie songs, Barman die zingt als... nou ja zichzelf. Als er al verwijzingen zijn, verwijzen ze naar een rijke pop- en rockhistorie waaruit dEUS de fijne krenten heeft gehaald. Gun Pocket Revolution de kans en tijd om zich aan je te ontvouwen. De single 7 Days, 7 Weeks is redelijk exemplarisch voor de plaat. Je kunt 'm gemakkelijk afdoen als zwijmelaartje, maar de opeenvolging van de akkoordenreeksen is zo geniaal, zo vloeiend en sexy, daar kun je na een aantal draaibeurten niet meer omheen. De sexyness zit trouwens in de meeste nummers. Een soort van lome geilheid die je op een late zondagochtend kan overvallen. En dan heb ik het over de muziek; ik ben nog niet aan de teksten toegekomen. Dat het opnameproces een drama was (Barman kon het in zijn Zomergasten niet vaak genoeg herhalen, Connie liet het lekker liggen), hoor je er nergens aan af. Pocket Revolution komt hoog in mijn jaarlijstje. Ik hoop tegen de tijd dat ik die ga opstellen wat specifieker in mijn oordeel te kunnen zijn.
###
Ik zou mijn nummer-1 wat meer gunnen, mooie woorden, vergelijkingen, uitleg, maar eigenlijk heb ik er zo weinig aan toe te voegen. Buiten waait de sneeuw in de dunne vlokken voorbij en binnen loeit de kachel en klinkt '7 Days, 7 Weeks'. A storm is not the weather. Veel beter kan het niet zijn. En waar hebben we het over als we 't over de liefde hebben? Barman vraagt het zich met de Amerikaanse schrijver Raymond Carver af als hij zingt 'What We Talk About When We Talk About Love'.
Gimme something I can feel Not a mystery Gimme something I can touch Not a fantasy
dEUS geeft je iets wat je kunt 'voelen', geen mysterie, maar wel een fantasie. En daar krijg ik nooit genoeg van.
De quote is al iets te vaak gebruikt, maar ik doe het toch weer even om een leuk bruggetje te kunnen leggen vanaf mijn nummer drie: Charles Mingus with Aphex Twin up his arse. Zo omschreef een recensent van SleazeNation de muziek van Jaga Jazzist. Ten tijde van A livingroom hush en The Styx was dat een passende omschrijving: de afwisseling, enorme drive, veelgelaagde arrangementen van Mingus in combinatie met de vervreemdende en opzwepende elektronica van Aphex Twin. Bij What we must moeten we iets nieuws verzinnen: Charles Mingus with Mogwai up his arse zou kunnen.
Jaga Jazzist heeft de elektronica eruit gegooid en er een rockgeluid voor in de plaats gebracht. En ik moet zeggen dat ik dat niet erg vind. Hoewel A livingroom hush (2002) me van de bank blies júist vanwege de sterke combinatie van samples en beats met een bigband-achtig instrumentarium, sloeg The Styx voor mij te veel door naar het elektronische gedeelte. Ik vind dat album wat kil. Volgens mij hoort kilheid niet bij dit Noorse tiental. A livingroom hush en What we must zijn heel warme albums. Er zit veel plezier in dat moeiteloos overslaat op de luisteraar; Bonanza-genoten Moniiq en Bas haalden dat ook al aan.
Live is het feest compleet. Behalve dat je het plezier hoort, zie je het ook. Daarbij kunnen ze live de perfecte combinatie maken tussen nummers met of zonder elektronica. Best of both worlds, wat wil je nog meer. Het is niet voor niks dat ik ze al een stuk of acht keer heb gezien. Tien uitmuntende muzikanten die zich ver houden van moeilijkdoenerij of muzieksnoeverij. Spelen, met z'n allen. Als je een indruk wilt krijgen van hoe dat klinkt, kun je de versie van What we must kopen met de bonusdisc. Hierop staan wat demoversies, direct ingespeeld en vrij ruw gemixt.
3. Mingus Big Band/ Orchestra/ Dynasty - I am three
Uit de categorie Beste remake, cover, eerbetoon
'In other words I am three. One man stands forever in the middle, unconcerned, unmoved, watching, waiting to be allowed to express what he sees to the other two. The second man is like a frightened animal that attacks for fear of being attacked. Then there's an over-loving gentle person who lets people into the uttermost sacred temple of his being and he'll take insults and be trusting and sign contracts without reading them and get talked down to working cheap or for nothing, and when he realises what's been done to him he feels like killing and destroying everything around him including himself for being so stupid. But he can't - he goes back inside himself.'
'Which one is real?'
'They're all real.'
Beneath The Underdog, by Charles Mingus, edited by Nel King (Penguin).
Geïnspireerd door zijn grote voorbeeld Duke Ellington schreef Charles Mingus (1922-1979) een enorme hoeveelheid composities, die hij op meer dan honderd albums vastlegde. Platen vol afwisseling, met een enorme drive, veelgelaagde arrangementen, vocale aansporingen en howls en een vaak diepe melancholie in zijn ballads.
Zes jaar geleden zat ik tijdens het Holland Festival in het Amsterdamse Concertgebouw waar het twee uur durende stuk Epitaph werd uitgevoerd. Mingus' beoogde opus magnum: in 1962 wilde hij in de New Yorkse Town Hall met een groot orkest vol jazzgrootheden (waaronder Eric Dolphy, Zoot Sims en Pepper Adams) een zeer uitgebreide en pretentieuze suite neerzetten. Door een haastige en slordige voorbereiding mondde dit uit in een fiasco. De 3446 maten tellende jazzsymfonie werd in Amerika pas in zijn geheel uitgevoerd in 1989, tien jaar na zijn dood. De dirigent die de symfonie toen leidde, de inmiddels 80-jarige Gunther Schuller, stond voor de Nederlandse première aan het hoofd van het Trans Atlantic Jazz Orchestra, een 31-koppig gezelschap. Het was slaapverwekkend. Netjes en plichtmatig gespeeld. Zonder drive. Zijn muziek moet koken en stomen.
Twee maanden geleden, op 17 oktober, stond de Mingus Dynasty in het Bimhuis. En waar was ik? Geen idee, maar niet in het Bimhuis in elk geval. Zag de aankondiging een dag te laat. Erg jammer, want ik heb een diep, diep respect voor dit zevental dat de muziek van Charles Mingus in leven houdt en verspreidt. De Dynasty is het kleine broertje van het Orchestra dat elf leden telt en de Bigband die veertien man sterk is. Alle drie de formaties leggen Mingus' muziek opnieuw vast en trekken ermee door de wereld. Allemaal even kokend en stomend, althans op I am three.
Alle stukken zijn opnieuw gearrangeerd door leden van de bands: bassist Boris Kozlov, trombonisten Earl McIntyre en Robin Eubanks en saxofonist John Stubblefield. Ze hebben dit op een manier gedaan die niets afdoet aan de opwindende wildheid van de meester. Het origineel blijft ongeëvenaard - luister naar The Black Saint and the Sinner Lady, Mingus Ah Um of Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus - maar deze opfrisbeurt staat op zichzelf. Hoewel de drie formaties apart de studio zijn ingegaan, hebben ze toch eenheid weten te creëren (of behouden). Door de sound en niet in de laatste plaats doordat de bands muzikanten delen. Het resultaat is drie complementaire maar verschillende interpretaties van Mingus' werk. Mingus Big Band goedgeölied en swingend, Mingus Orchestra met meer experimentele kamerjazz en Mingus Dynasty dat zich soepel beweegt tussen deze twee uitersten.
Alle kenmerken van Mingus' muziek vind je op dit album terug: afwisseling, drive, veelgelaagde arrangementen, melancholie. Zelfs de aansporingen klinken oprecht. Hier wordt gestoomd en gekookt. Hier wordt gezweet.
Zoals het noodzakelijk is om de pijn te (kunnen) voelen die bij de duisternis hoort, zo kan een mens ook niet zonder de pijn van het licht. De Liefde. Soms is de liefde rauw en hard, soms soepel en zacht. Noem het sentimenteel. Zwart-wit is de uiterste tegenstelling tussen mijn nummers 5 en 4. Speelt bij Ephel Duath de zwarte pijn de boventoon, Boards of Canada heeft een lichte, lieve cd gemaakt. Noem 'm sentimenteel. In vergelijking met voorgangers als Geogaddi en Music has the right to children voor sommigen misschien te licht, te duidelijk. Het is voor mij ook een heel duidelijke plaat. Duidelijke, lichte beats, weinig gekke dingen, alles klopt. Maar het gaat wel direct door naar mijn hart. Net als Ephel Duath, maar dan zonder dat ik er buikpijn bij krijg. Hiervan krijg ik juist vlinders. De Liefde.
Voor duisternis is geen ruimte op The Campfire Headphase. Verwachtingen worden lichtvoetig ingelost. Hebben de Schotten daarom een gemakkelijke cd gemaakt, 'klanktapijten per strekkende meter'? Ik vind van niet. De muziek raakt aan een nostalgisch, melancholiek gevoel. Een gevoel dat me terugbrengt naar mijn kinderjaren. De tijd vóórdat de duisternis m'n leven binnensloop. De tijd dat ik alleen nog maar de pijn kende van een opengehaalde knie, het verdriet van een weggeraakte pop. En ik kan je verzekeren: dat is een tijd waarnaar ik nog regelmatig terugverlang. En als Boards Of Canada me daarheen kan brengen in de teletijdmachine die The Campfire Headphase heet, waarom zou ik dan weigeren? Noem me sentimenteel.
Ik draag mijn witte blouse. Die nieuwe, die me zo goed staat. Hij verbergt m'n littekens. Voor het grootste gedeelte, want de mouwen zijn driekwart lang. En de littekens zitten overal. Sommige zijn nog vers. Zo vers dat er nog stukjes opgedroogd bloed opzitten. Als ik ze eraf krab, zal er opnieuw bloed opwellen. De schaafwonden zijn bijna allemaal geheeld. Gek genoeg zijn die meestal het pijnlijkst. Maar de pijn is van korte duur. Die diepe kerven doen in eerste instantie niet zo'n pijn. Pas als ze gaan zweren - waarom gebeurt dat bijna altijd? - worden ze lastig. Op mijn witte blouse verschijnen dieprode vlekken.
Het ondraaglijke gewicht van het bestaan. Het gevecht met je demonen. Het witte licht dat geluk heet. Zwarte gaten doorkliefd met witte lichtstralen. Als je ze probeert te pakken, is de implosie kort en verdwijnen ze onder je handen. Als je ze laat schijnen, worden ze steeds kleiner. Welke keuze heb je? Imploderen of zachtjes voelen? Er hangt een zwaar gewicht aan. De keuze - of die niet kunnen maken - de zwaarte ervan, jaagt Ephel Duath uit de speakers. Ze raken aan het donkerste, aan je demonen, maar ze scheppen ook het licht. Op het moment dat het licht bijna volmaakt is, herpakt de duisternis zich. Er is pijn die je moet kennen. En die pijn maakt Ephel Duath angstaanjagend voelbaar.
Hiphop en ik, we hebben een moeilijke relatie. Hij is vooral onevenwichtig. Er is geen muziekstijl die zo met mijn stemming kan spelen. Andersom kan trouwens ook. In bepaalde moods vind ik het drie keer niks, in andere ineens helemaal de shit. Ik snap wel dat het raar is om over 'hiphop' te praten. Dat is net zoiets als 'ik ben dol op muziek; ik heb de hele dag de radio aan' of ' ik houd niet van popmuziek alleen van klassiek'. Het komt dan ook doordat ik absoluut geen verstand heb van hiphop. Ik weet niet wat er speelt, ik weet niet wie leading zijn, ik weet alleen dat er soms nummers zijn die ik tof vind. Die me upliften, want dat is toch wat hiphop voornamelijk met me doet. Het tilt me op, maakt me groter. Misschien is wat ik onder hiphop schaar wel helemaal geen hiphop. Dat kan ook nog. Dat het net zo ingewikkelde structuren kent als de dansmuziek die is opgedeeld in house, techno, minimal, trance... Ik luister graag naar Cage, Blockhead, Gang Starr, Handsome Boy Modeling School, The Herbaliser. Dat noem ik hiphop. Als het anders is, help me out.
Mijn eerste kennismaking met The Herbaliser was Blow Your Headphones (1997). Wat me direct aansprak en wat ze in de loop der tijd alleen maar hebben uitgewerkt, is de instrumentale aanpak. 'Als je de raps in In da Club van 50 Cent weghaalt, blijft er niets over,' zeiden Jake Wherry en Ollie Teeba, de vaste kern van The Herbaliser, in een interview met Urbanscene. Zonder de raps ontstaat er meer ruimte voor een creatieve benadering van de muziek in de hiphop, vinden ze. En dat klopt. Ze bewijzen het zelf. Het uitgangspunt is de muziek, zorg als rapper maar dat je er iets van maakt. Een coole benadering, moet ik zeggen als liefhebber van instrumentale muziek. En misschien is dat juist waarom ik de raps ook tof vind: ze zijn deel van de muziek, een instrument. Gelijkwaardig. Kom daar maar 'ns om bij veel hiphop waar de raps bovenop de kale beats liggen. Daarbij, What What - tegenwoordig gaat ze door het leven als Jean Grae - is de eerste en enige vrouwelijke rapper die blew my headphones. Cool en warm tegelijkertijd.
'Jake Wherry and Ollie Teeba's sound continues to push boundaries, taking in as much soul, jazz, funk and hip hop influences as they can. Take London is a fine album.' Blues and Soul
'After over a decade in the business, the hip hop production duo of Jake Wherry and Ollie Teeba sound super confident... A slick '60's London gangsta movie transported into a hip hop arena' DJ
Twee citaten die aangeven in wat voor breed spectrum The Herbaliser opereert. Oude funk, jazz en soul getransporteerd naar de 21e eeuw. Waar het - puik gearrangeerd - een nieuwe waarde krijgt. Anders dan veel Ninja Tune-artiesten die de oude platen helemaal leeg samplen en de onderdelen hergebruiken (óók een nieuwe waarde, maar anders), maakt The Herbaliser er organisch klinkende funkspektakels van. Het gaat hier niet over een paar funky beats met een gesampelde melodie. We bevinden ons op eenzame hoogte, opgetild door dikke lagen instrumentatie, beats en geluiden. Mijn mood heeft totaal geen invloed op wat ik van The Herbaliser vind. Cool swingend. Warm vet. Maar het speelt wel met mijn stemming. Uplifting.
7. Baxendale - I Built This City (Michael Mayer Remix)
Uit de categorie Coolste remix
And I'll meet you at the top of the tallest building sunshine on my back
Dit nummer - in de remix van Herr Mayer dus - is één brok spanning en verlangen. Wanneer... wanneer... wanneer barst de liefde in alle hevigheid los? Niet. Het gebeurt niet. Pijnlijk? Nee, eigenlijk wel opwindend. Om elkaar heen blijven draaien. Iets geven of toch maar niet. Een glimlach. Een aanraking. Opwinding. Geilheid. Wegwezen. Playing hard to get. You come up here and tell me that you're only passing through Zelfs na het nummer honderd keer te hebben gehoord blijft de spanning voelbaar. Er is slechts enige verlichting wanneer de falsetstem erin komt.
We've built so many city's that collapsed into the mud
De stem waar in de remix de nadruk op ligt - dus niet de falset - is briljant. In het origineel komt 'ie er pas ergens halverwege in, maar Mayer heeft er voor gekozen om 'm leading te laten zijn. Goeie keus. Die door-en-door Engelse stem is datgene wat de spanning en verlangen explicieter maakt: seks.
I sung so many songs for girls I never understood
De keer dat ik het nummer tijdens een DJ-set hoorde, vergrootte het gevoel dat ik erover had. Dansen lukte niet. Ik stond alleen aandachtig te luisteren - te genieten - waarschijnlijk met een wijsvinger geheven voor m'n borst, uitkijkend naar het moment dat de falsetstem erin komt, die dan toch weer niet de verlossing biedt, maar op de dansvloer nog een moment geeft voor beweging.
Zoals ik al eerder zei: Uitermate spannende mix, die pas op het laatst 'iets' loskomt, maar niet helemaal. Nu zou ik daaraan toe willen voegen: gelukkig.
But I, I built this city for you.
Voor de 'onwetenden' - veel zullen het er niet meer zijn, vermoed ik - heb ik 'm nog maar even op YouSendIt gezet. Downloaden dus.
8. Queens Of The Stone Age @ Palladium, Keulen, 27+06+05
Uit de categorie Tofste concert
Er zijn dit jaar twee bands die ik heb 'ontdekt'. Bands die hun sporen al flink hebben verdiend, maar die bij mij nog nooit goed aan waren gekomen. Queens Of The Stone Age is daar een van. Die andere komt later aan de beurt, in de hogere regionen van deze top tien. Zo hier en daar pikte ik wel 'ns een nummertje mee, maar ik kwam niet echt los op QOTSA. Lullabyze to paralize - dit jaar uitgekomen - luidde het begin van een wenteling in. De sluimerende stoner-liefde ontwaakte. (Fu Manchu's Start the machine en King of the road grijsgedraaid. Desert Sessions 1 t/m 9 beluisterd, afgeknapt op Kyuss (ik weet..., ik weet...)) Het slepende en tegelijkertijd energieke van de muziek spreekt me enorm aan. De gitaren die ik eerder als 'dof' bestempelde, hoorde ik nu ineens zoemen. QOTSA weet daarbij ook nog 'ns goeie en pakkende songs te schrijven. Ik kan er niets aan doen, maar het woordje 'intelligent' popt steeds in mijn hoofd op. Dus vooruit: intelligente rockmuziek.
Dus toen mijn goede vriend Niels - daar is 'ie weer - mij uitnodigde voor het QOTSA-concert in Keulen, aarzelde ik geen moment. Auto huren en in een avond op en neer. Inclusief boete voor te hard rijden. Op de terugweg, uiteraard.
###
(Zoals eerder verschenen op mijn weblog) In een week die in het teken stond van warmte, was het optreden van QOTSA op 26 juni in Keulen het heetst. Mijn god, wat was dat goed. Strak, spetterend en stomend. Niemand - op het podium en in de zaal - had nog een droge draad aan zijn of haar lijf. Heerlijk. Ik heb nadien heel vaak geluisterd naar Lullabies to paralyze en Songs for the deaf. Ze klinken ineens anders. Het is alsof er in mijn hoofd twee kabeltjes connectie maken waarvan de eindjes er voorheen maar wat bij bungelden. De bekende puzzelstukjes die ineens een geheel vormen. Nu was het geen puzzel van 1000 stukjes - dan was ik natuurlijk nooit naar het concert gegaan - maar toch. Het concert heeft me duidelijk gemaakt wat voor band Qotsa (voor mij) is: een rockband, die mooie laagjes stapelt en afpelt. Origineel en ongekunsteld.
###
De wenteling was voltooid. De onlangs verschenen dvd/live-cd Over the years and through the woods is - hoewel opgenomen in Londen - een perfecte afspiegeling van wat ik in Keulen heb gezien. Puike, energieke show.
Zoals eerder verschenen bij de Subjectivisten. En een nabeschouwing.
Net als drie weken eerder The Dears was het nu de beurt aan The Arcade Fire om te worden verplaatst van de Oude Zaal naar The Max. En net als bij The Dears was het concert meer dan uitverkocht. Mijn gezelschap probeerde de jassen nog kwijt te raken bij de garderobe terwijl ik stond te dringen voor de bar, toen de zaallichten werden gedoofd en de band opkwam in een prachtig paarse gloed. Ik snelde bierloos naar de garderobe waar mijn vrienden nog steeds hun jas niet hadden kunnen afgeven. Pas aan het begin van het tweede nummer drongen we de zaal binnen, gingen direct de trap op om zo'n beetje recht achter de lichtman redelijk goed zicht te hebben. Met vijf mannen en twee vrouwen was het een drukte van belang op het podium. Een bebrommerhelmde man rende heen en weer, achterna gezeten door een wildeman die 'm met drumstokjes op z'n kop mepte. Het duurde even voordat ik - licht gestrest door onze vertraagde entree - in de gaten had wat er allemaal gebeurde. Voordat ik de sfeer te pakken had. Maar het sublieme geluid en de prachtige lichtshow zogen me al snel het universum van The Arcade Fire binnen. De band speelde weergaloos. Songs van Funeral en de titelloze ep wisselden elkaar af. Bandleden namen elkaars instrument over, rammelden met alles wat los en vast zat, misten geen noot en vertolkten de rijkelijk gearrangeerde songs met verve. Ze waren de muziek.
Tijdens My Heart Is An Apple dacht ik dat ik onwel zou worden. Het nummer - van de ep - was nieuw voor me en zo ont-zet-tend mooi dat ik wilde dat het nooit zou stoppen. Ik wilde dat het Arcade Fire-universum onze hele wereld zou omvatten. Zodat niemand eraan zou kunnen ontkomen en dit moment eeuwig zou duren. Maar nee, de band moest door. Het volgende nummer werd ingezet en nog een en weer een. My Heart Is An Apple mocht me dan in al zijn pracht overrompeld hebben, de andere nummers deden er nauwelijks voor onder. Het lichtspel was betoverend en de acts en poses van de band overtuigend. De discobollen bedolven de zaal onder hun lichtsplinters; het einde was in zicht. De toegift bracht me weer bij mezelf. Een grappige act met vlag, bril en bekken zette me neer, terug bij m'n vrienden. Ze lachten.
###
Dit stuk teruglezend, driekwart jaar later, staat het ver van me af. Logisch, het gevoel dat elke beleving met zich meebrengt - hoe intens ook - verwatert, slijt. Het heeft me trouwens altijd verbaasd dat ik The Arcade Fire goed vind. Het heeft toch iets artyfarty kunstacademie-achtigs waar ik doorgaans zwaar allergisch voor ben (Spinvis!). Van de week Funeral weer 'ns gedraaid (mijn nummer 1 van vorig jaar). Ik hoorde er andere dingen in dan voorheen. Nog steeds vind ik de muziek heel mooi, maar het sleept me minder mee. Ik kon er wat analytischer naar luisteren, vandaar dat ik er nu andere dingen in hoor. Maar toch, met alle schijn van artyfartyness, is het puur en stromend. De muziek is logisch, niet bedacht.
Ik heb The Arcade Fire dit jaar nog 'ns gezien, in Paradiso. De betovering was verbroken, daar had ik me ook op voorbereid. Zoiets maak je niet twee keer mee.
Het was de avond van het Death From Above 1979-concert in de bovenzaal van Paradiso. Mijn goede vriend Niels en ik stonden ongeduldig op het aantreden van het duo te wachten. We dronken, praatten, zagen bekenden, proosten en wiebelden ongeduldig van de ene been op de andere. Totdat ik ineens een waanzinnige groove hoorde. Een doordenderende beat, live drums, iets wat leek op een sequencer, orgel, Jim Morrison. Wow Niels, wat is dít? Wist Niels niet. Gelukkig zag ik daar allesvreter Vido Liber. Wow Vido, wat is dít?zZz! zZz?? Die band waarover ik van alles had gelezen, maar waarvan ik nog nooit een noot had gehoord. Alleen drums en orgel kon toch niets zijn, leek me zo. Toch wel dus. Een bedwelmende acid-trip die langs de toppen van mijn met e verrijkte house-ervaringen scheerde. Ik was dan ook in de veronderstelling dat het nummer elf minuten duurde. Thuis House of Sin (4 minuut 59) direct bij de iTunes Store aangeschaft. Als je 'm luistert, let dan 'ns op dat ratelende belletje (bekken?) dat aan het eind vanaf de linkerkant langszij komt. Subtiel opwindend.
Later, weer met Niels, naar een concert van zZz in Ekko geweest. Weer dat housy gevoel. Nu versterkt door het licht, de live-intensiteit. Drummer Björn was sjacherijnig. We konden er niet achterkomen waarom. Gevolg was wel dat het concert als een nachtkaars uitging.
Vandaag - toeval of niet - mailde Niels me: 'Heb je donderdag 5-1 al plannen? Ik heb nml. twee vrijkaartjes GEWONNEN voor een dubbelconcert van zZz en Voicst in P60. (...) Denk uiteraard direct aan jou, als zZz-vriendin.
Trouwens, dat concert van DFA 1979 was niet zo goed.
Het is dag één van die vermaledijde 'aftel-top-tien'. En de dag is al half voorbij. Ik weet heel zeker wat ik als eerste ga bespreken. Het broeit zelfs al een beetje, maar niet genoeg. Misschien vanavond, vannacht...? Willem worstelt ook. Gelukkig, zou ik bijna zeggen. Want zo voortvarend als Joris en Bas van start zijn gegaan, dat gaat me alvast niet lukken. Om Willem te citeren: wordt vervolgd.
Nog geen voorverkoop, maar wel al officieel Voorverkoop is begonnen: woensdag 3 mei - Paradiso, Amsterdam donderdag 4 mei - Effenaar, Eindhoven
Even "Ringo" Granas is de live-drummer geworden. Hij deed ook al mee op The International Tussler Society (2004). En naar verluidt, komt de everything-they-ever-did-dvd binnenkort uit en is het een dubbelaar. En dan natuurlijk een nieuwe cd. Oeh, 2006 wordt een mooi Motorpsycho-jaartje!
Eigenlijk dacht ik er op het laatste moment tussenuit te piepen, maar nu ik mezelf hier zo gezellig tussen zie staan, moet ik er maar aan. Het is ook geen onwilligheid waar de twijfel uit voortkomt, het is vermoeidheid. Het jaar loopt op zijn einde net als mijn energievoorraad. Er komt niet veel uit mijn handen. Voel me ziek, zwak en misselijk. Gelukkig heb ik op de valreep de dagen tussen kerst en oud & nieuw vrij kunnen nemen. En - en dat gaf me pas echt inspiratie voor de 'jaarlijst bonanza' - heb ik het dit jaar niet bij één lijstje gelaten. Dus ik kan veel kanten op.
Dus: vanaf 22 december verschijnt er elke dag een verhaaltje op mijn blog over een cd/concert die een van mijn jaarlijstjes heeft gehaald, eindigend op 31 december. Mijn zeer gewaardeerde bloggenoten Gerard, Moniiq, Bas, Joris, Ludo, Roy en Willem onthullen in dezelfde tien dagen hun jaarlijstje.
Godnondeju! Mag ik even? Ik ben *&Hd**#@! drie uur bezig geweest met een blogstuk over de nieuwe Mogwai. Die ze al lekker aan het hypen zijn, maar die pas in maart 2006 uitkomt. Maart 2006! Bewaar me. Ik heb de 10 nummers, de 43 minuten Mogwai-pracht al op m'n iPod. Hypen heeft geen zin als slsk je op de hielen zit. Maar goed, toen drukte ik op een kruisje. Alles weg. Ja ja ja ja, ik weet het. Tussendoor saven enzo. Niet gedaan dus. Het kwam erop neer dat ik 'm erg goed vind. En nu ga ik boos slapen. Dromen over gitaren die mijn trommelvliezen enteren. Fluisterende sequencers. Zweet dat in mijn oorschelpen staat. Zachte tapijtjes die voor me worden uitgerold. Feedbackstormen en plotselinge weersveranderingen.
Dan toch een eervolle vermelding voor Richie Hawtins DE9: Transitions. Eén van de warmste minimal-albums die ik ooit heb gehoord.
En een mega-eervolle vermelding voor Ephel Duath met Pain Necessary To Know. Wat een spanning! Wat een sensatie! De samenhang in alle rariteiten en wisselingen is zo natuurlijk en organisch dat zelfs het waanzinnige gekrijs me niet op de kast krijgt. En dat is best bijzonder. Want gekrijs is nou juist wat me bij metal vaak doet afhaken. Bij Ephel Duath is het funtioneel.
Ik vind het een prachtige commercial, de nieuwe Sony. Bekijk 'm hier. De muziek is gespeeld door José Gonzalez en is een cover van The Knife's Heartbeats (dank Guuz). Hier vind je foto's van de making of...
Fijnste album: 1. dEUS * Pocket Revolution 2. Jaga Jazzist * What we must 3. Boards Of Canada * The Campfire Headphase 4. Sam Prekop * Who's your new professor? 5. The Orb * Okie Dokie Its The Orb On Kompakt 6. The Herbaliser * Take London 7. Queens Of The Stone Age * Lullabies to paralyze 8. Metope * Kobol 9. 35007 * Phase V 10. New Cool Collective * Trippin'
Beste remake, cover, eerbetoon: Mingus Big Band Orchestra/Dynasty * I am three Gang of Four * Return The Gift
Coolste remix 1. Baxendale * I Built This City (Michael Mayer Remix) 2. Triola * Leuchtturm (Wighnomys Polarzip)
Tofste concert 1. The Arcade Fire @ De Melkweg, 11+03+05 2. Queens Of The Stone Age @ Palladium, Keulen, 27+06+05 3. Jaga Jazzist @ Paradiso, 14+05+05 4. Underworld @ Heineken Music Hall, 17+07+05 5. Tortoise @ Tivoli De Helling, 25+05+05
Vetste mix-cd 1. Dominik Eulberg * Kreucht & Fleucht 2. Death in Vegas * FabricLive 23
Grootste deceptie Porcupine Tree: cd en concert
Opvallendste aha-erlebnis The Young Gods * Twenty Years (1985-2005)
