Zulke kekke in-ear phones met zo'n stomme naam: Sony MDR-EX81. Soms ook nog met SL erachter. Zegt niemand iets natuurlijk. Maar nu wel, want - dzjie! - wat een topgeluid komt eruit zeg. Veel laag, veel detail, veel hoog. Veel van alles, behalve van de omgeving. Top! Lees hier een recensie over de doppen.
Het is in de vroege ochtend van 24 maart 1994 als in een Zwitsers appartement de telefoon gaat. Iemand neemt op. Het is voor mij. Slaapdronken - het is half 8, ik lig er net in - stommel ik naar de gang. Door het ongewone tijdstip waarop wordt gebeld komen mijn hersenen sneller op gang dan anders. Het eerste denk ik aan mijn moeder. Ze ligt in het ziekenhuis voor een lichte operatie. Het zal toch niet...? Het zijn slechts seconden en dan heb ik de hoorn in mijn hand. Aan de andere kant klinkt de stem van mijn lief. Ik hoor mijn naam, een aarzeling en dan de boodschap zonder veel omhaal. Jan-Willem is dood. Met een enorme kracht gaan alle luiken in mijn hoofd in één keer open om zich vervolgens met een klap te sluiten. Het is donker. Ik ben weg. Plotseling. Gevonden. Thuis. Gisteren. Je vader. Alleen. Je moeder. Ziekenhuis. Ik moet ophangen. Ik moet even zitten. De luiken zitten potdicht. Een aantal van mijn collega's is wakker geworden, sommigen geïrriteerd door de vroege wekker. Jan-Willem is dood, zeg ik. Mijn broer is dood. Wezenloosheid. Ik huil, merk ik. En ik schud mijn hoofd. Omdat het niet kán. Iemand van 29 gaat niet dood. Dat is zinloos. Niemand weet wat 'ie moet zeggen. Het is erg, dat is het. Ik schud nog maar 'ns m'n hoofd. Het kán niet. Ik moet meer weten. Zeker weten. Ik bel terug. Hij is gisteren niet op z'n werk verschenen. Deur geforceerd. Dood in bed. Dat is het. Dat is het? Dat is het. Ik schud mijn hoofd. Dat kan toch niet.
In Zürich schijnt de zon. Het is lente. Met D. dwaal ik door de stad. We halen eten en drinken bij een supermarkt en picknicken aan de waterkant. Ik huil, ik schud mijn hoofd. 's Avonds treden we op. Jan-Willem is erbij. Het leek wel of je een opera stond te spelen, zegt M. Een luikje stond op een kier. Er is niet veel nodig. De dag erna spelen we in Bern. Waarom niet? Ik zal naar Nederland terugvliegen en dan nog tijd hebben om 'm opgebaard te zien liggen. Op maandag. Dinsdag is de crematie. In Bern speel ik geen opera. Ik ben een schim die krampachtig alle luiken dicht probeert te houden. Als er nu één opengaat, krijg ik hem voorlopig niet meer dicht. In het vliegtuig probeer ik me voor te stellen dat ik dicht bij 'm ben, zo hoog in de hemel. Het lukt niet.
Hij ligt er mooi bij. Welnee, zijn lippen zijn aan elkaar geplakt, dat zie je. Hij is niet echt. Bij zijn oor is een stukje huid zwart. Ik schrik daarvan. Hoe dood kun je zijn? Toch ziet hij er niet ontevreden uit. Ik kan hem niet meer aanraken. Er zit glas voor. Bij de uitgang krijgen we z'n sieraden mee, in een zakje. Ik ben gestopt met mijn hoofd te schudden.
De zon schijnt. Een lange stoet schuifelt naar het uitvaartcentrum. Er wordt gesproken. Mooi en grappig. En lief, maar een tikje overdreven. Veel hebben elkaar lang niet gezien. Dus het is ook wel gezellig. Het weerzien, als je even vergeet. Zo'n crematie - hoe gezellig ook - is niks voor Jan-Willem, vinden we. Dat kan beter. Dus organiseren we een feest. Met bands, zijn favoriete muziek, bier en veel vrienden en familie. Een afscheidsfeest voor iemand van wie je geen afscheid hebt kunnen nemen. 't Is iets.
Me vanochtend rijkelijk verslapen. Ik had me de hele nacht liggen verheugen op de nieuwe Jaga Jazzist die ik in de trein zou gaan luisteren. Toen ik m'n iPod aanzette, bleek hij leeg. Leeg! Leeg met niets erin. Ik dacht dat het aan mij lag en aan mijn slaperigheid. Maar nu, vijf koppen koffie verder, is de iPod nog steeds leeg.
[update: 18.55 uur] Weer thuis direct de iPod aan de computer gehangen. Wat zie ik gebeuren? De nieuwe JJ wordt geladen en daarmee zijn alle nummers terug. Merkwaardig.
Ik heb een bloedhekel aan Björk. En als iemand dan klinkt als 'een soort Björk (...), maar dan na het eten van een rol droge beschuit' komen mijn tenen helemaal niet meer uit de krul. Deze weinig flatteuze omschrijving komt van Volkskrantrecensent Menno Pot wanneer hij de zangstem van The Arcade Fire-zangeres Régine Chassagne typeert. En hij heeft gelijk. Op Funeral sloeg ik de door haar gezongen nummers al over, maar op de ep maakt ze het nog bonter. Wat een gekweel. Tijdens het concert - de schrik sloeg me om het hart toen ze achter de microfoon ging staan - viel het me toch wel mee. Live lukte het haar gewoon niet om te kwelen. In ieder geval niet genoeg om de all over live-ervaring te schaden. Dus mag ze blijven. Al was het alleen maar om ze zeer verdienstelijk drumt en toetsen speelt. Dat ze mevrouw Butler is, heeft er natuurlijk niets mee te maken. Als ik met Paul Rodgers ga trouwen, hoef ik toch ook niet in zijn band te spelen?
In de blogosphere is iedereen enthousiast. Ik zou er bijna opstandig van worden. Ik zou willen dat ik The Arcade Fire stom vond. Maar ja, volgens mij heb ik al het beste optreden van 2005 te pakken.
Meteen op hoog niveau ingestapt: minicursus Vet Geluid voor Gevorderden. Eerst maar 'ns luisteren voordat ik aan het cursusboek begin. Dat klinkt alleszins lekker, zeg. Ik liet de Vet Geluid-hype lawaaiig aan me voorbij gaan, omdat iedereen zich er met allerlei theorietjes tegenaan zat te bemoeien. En ook nu blijkt: niet lullen maar spelen.
