7. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble * The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble
Wanneer het organische mechanisch wordt. Of: wanneer het mechanische organisch wordt. Bij The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble loopt het door elkaar. Of zoals ze zelf zeggen: Contrary to technophobes' beliefs that a soul has no machine. Gitaren, trombones, vette ruis, elektronische ritmes, contrabas, 'live'-drums. Het klinkt even filmisch als The Cinematic Orchestra, maar dan wel voor donkere en spannende films die onder je huid kruipen. Dat doet TKDE ook. De muziek glipt door je poriën naar binnen en maakt een reis door je bloedbaan. Darkjazz.
Het is zo jammer dat 'Pearls for Swine' erop staat. Als tweede nummer breekt het direct de spookachtige, mistige sfeer met z'n DJ Shadow-achtige razende drums. Zonder dat - ik heb 'm van m'n iPod afgekieperd - is het album compleet, af, bijna als een conceptalbum.
De meeste nummers hebben een herkenbare, terugkerende melodie. Maar die wordt zo mooi ondersteund door talloze lagen, geluiden dat hij steeds van gedaante verandert. En zo is het ook niet nodig om naar climaxen toe te werken. De lagen doen hun werk en de schuivende ritmiek voorkomt een dwaas voortkabbelen. De fantasie wordt volop gevoed.
Surreële beelden schieten voorbij. Rennen door een woud met een camera op je schouder. Een onderaardse bunker die langzaam inzakt; de uitgang is versperd. Een gapende wond die zich heel langzaam maar pijnlijk uitbreidt. Een oneindig gesprek tussen een man en een vrouw aan een lege tafel in een lege kamer; tranen rollen aan één stuk door; de stoel- en tafelpoten staan in een plas zilt vocht. Een telefoon die je ziet rinkelen.
De radeloze strijkers, de stramme snaren, de drums die het bij elkaar proberen te houden. En het lukt. Het lukt allemaal net. De waanzin nabij.
Het lukte me niet de schoonheid van dit album 'vast te houden' dit jaar, maar je hebt het mooi omschreven. 'Radeloze strijkers'... inderdaad...