Zoals het noodzakelijk is om de pijn te (kunnen) voelen die bij de duisternis hoort, zo kan een mens ook niet zonder de pijn van het licht. De Liefde. Soms is de liefde rauw en hard, soms soepel en zacht. Noem het sentimenteel. Zwart-wit is de uiterste tegenstelling tussen mijn nummers 5 en 4. Speelt bij Ephel Duath de zwarte pijn de boventoon, Boards of Canada heeft een lichte, lieve cd gemaakt. Noem 'm sentimenteel. In vergelijking met voorgangers als Geogaddi en Music has the right to children voor sommigen misschien te licht, te duidelijk. Het is voor mij ook een heel duidelijke plaat. Duidelijke, lichte beats, weinig gekke dingen, alles klopt. Maar het gaat wel direct door naar mijn hart. Net als Ephel Duath, maar dan zonder dat ik er buikpijn bij krijg. Hiervan krijg ik juist vlinders. De Liefde.
Voor duisternis is geen ruimte op The Campfire Headphase. Verwachtingen worden lichtvoetig ingelost. Hebben de Schotten daarom een gemakkelijke cd gemaakt, 'klanktapijten per strekkende meter'? Ik vind van niet. De muziek raakt aan een nostalgisch, melancholiek gevoel. Een gevoel dat me terugbrengt naar mijn kinderjaren. De tijd vóórdat de duisternis m'n leven binnensloop. De tijd dat ik alleen nog maar de pijn kende van een opengehaalde knie, het verdriet van een weggeraakte pop. En ik kan je verzekeren: dat is een tijd waarnaar ik nog regelmatig terugverlang. En als Boards Of Canada me daarheen kan brengen in de teletijdmachine die The Campfire Headphase heet, waarom zou ik dan weigeren? Noem me sentimenteel.
