Hiphop en ik, we hebben een moeilijke relatie. Hij is vooral onevenwichtig. Er is geen muziekstijl die zo met mijn stemming kan spelen. Andersom kan trouwens ook. In bepaalde moods vind ik het drie keer niks, in andere ineens helemaal de shit. Ik snap wel dat het raar is om over 'hiphop' te praten. Dat is net zoiets als 'ik ben dol op muziek; ik heb de hele dag de radio aan' of ' ik houd niet van popmuziek alleen van klassiek'. Het komt dan ook doordat ik absoluut geen verstand heb van hiphop. Ik weet niet wat er speelt, ik weet niet wie leading zijn, ik weet alleen dat er soms nummers zijn die ik tof vind. Die me upliften, want dat is toch wat hiphop voornamelijk met me doet. Het tilt me op, maakt me groter. Misschien is wat ik onder hiphop schaar wel helemaal geen hiphop. Dat kan ook nog. Dat het net zo ingewikkelde structuren kent als de dansmuziek die is opgedeeld in house, techno, minimal, trance... Ik luister graag naar Cage, Blockhead, Gang Starr, Handsome Boy Modeling School, The Herbaliser. Dat noem ik hiphop. Als het anders is, help me out.
Mijn eerste kennismaking met The Herbaliser was Blow Your Headphones (1997). Wat me direct aansprak en wat ze in de loop der tijd alleen maar hebben uitgewerkt, is de instrumentale aanpak. 'Als je de raps in In da Club van 50 Cent weghaalt, blijft er niets over,' zeiden Jake Wherry en Ollie Teeba, de vaste kern van The Herbaliser, in een interview met Urbanscene. Zonder de raps ontstaat er meer ruimte voor een creatieve benadering van de muziek in de hiphop, vinden ze. En dat klopt. Ze bewijzen het zelf. Het uitgangspunt is de muziek, zorg als rapper maar dat je er iets van maakt. Een coole benadering, moet ik zeggen als liefhebber van instrumentale muziek. En misschien is dat juist waarom ik de raps ook tof vind: ze zijn deel van de muziek, een instrument. Gelijkwaardig. Kom daar maar 'ns om bij veel hiphop waar de raps bovenop de kale beats liggen. Daarbij, What What - tegenwoordig gaat ze door het leven als Jean Grae - is de eerste en enige vrouwelijke rapper die blew my headphones. Cool en warm tegelijkertijd.
'Jake Wherry and Ollie Teeba's sound continues to push boundaries, taking in as much soul, jazz, funk and hip hop influences as they can. Take London is a fine album.' Blues and Soul
'After over a decade in the business, the hip hop production duo of Jake Wherry and Ollie Teeba sound super confident... A slick '60's London gangsta movie transported into a hip hop arena' DJ
Twee citaten die aangeven in wat voor breed spectrum The Herbaliser opereert. Oude funk, jazz en soul getransporteerd naar de 21e eeuw. Waar het - puik gearrangeerd - een nieuwe waarde krijgt. Anders dan veel Ninja Tune-artiesten die de oude platen helemaal leeg samplen en de onderdelen hergebruiken (óók een nieuwe waarde, maar anders), maakt The Herbaliser er organisch klinkende funkspektakels van. Het gaat hier niet over een paar funky beats met een gesampelde melodie. We bevinden ons op eenzame hoogte, opgetild door dikke lagen instrumentatie, beats en geluiden. Mijn mood heeft totaal geen invloed op wat ik van The Herbaliser vind. Cool swingend. Warm vet. Maar het speelt wel met mijn stemming. Uplifting.
heb je Madvillainy van Madvillain wel eens gehoord? Misschien melancholisch in plaats van uplifting maar daar vind ik rapper MF Doom ook helemaal opgaan in de muziek. (Bovendien lult ie die man sowieso dingen die hij alleen zelf snapt)
heb je Madvillainy van Madvillain wel eens gehoord?
Misschien melancholisch in plaats van uplifting maar daar vind ik rapper MF Doom ook helemaal opgaan in de muziek. (Bovendien lult ie die man sowieso dingen die hij alleen zelf snapt)