Fluweel: Neven

<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d9070820\x26blogName\x3dFluweel\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dTAN\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://fluweel.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3dnl_NL\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://fluweel.blogspot.com/\x26vt\x3d2827874366167639586', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Fluweel

A soft target

30.4.05

Neven

Gedicht

Twee paar blauwe ogen staan me al bijna een etmaal helder voor de geest. Als je me vraagt wat voor kleur ogen mijn moeder heeft, moet ik even nadenken. Als je me vraagt wat de kleur ogen is van mijn nicht die ik gisteren na dertig jaar weer zag, zeg ik: geen idee. Maar als je me vraagt wat de kleur is van de ogen van mijn neven die ik na twintig jaar voorzichtig de wangen kuste, zeg ik: blauw.
Gisteren was de crematie van mijn tante Henriette. Ze werd slechts 59, weggevreten door kanker. Ze was een warme vrouw die de kunst van het leven goed verstond. Dat zag ik in de ogen van haar zoons. Ze werd in een gemengde dienst - protestants - joods - herdacht. Het was háár middag. Ze heeft 'm zelf tot in de puntjes geregeld. Met muziek en zang, een voorgedragen afscheidsbrief, gedichten - ze bleek een begnadigd dichteres. Neef Harry - 26 jaar - sprak krachtig en mooi. Nam waardig afscheid van zijn moeder.

Samen met mijn twee nichten heb ik zitten snotteren, de lange sjaal van de oudste over onze knieën gestrekt om de tranen weg te pinken. Huilde ik om Henriette? Ja. Maar ik huilde nog meer om het verdriet dat ik zag bij haar man, haar zus en vrienden. En ik huilde om de mensen die ik zelf heb verloren: mijn opa en oma's, een neefje, mijn broer.

Na afloop zei ik tegen mijn oom dat hij ongetwijfeld veel steun zou vinden bij twee van die mooie en sterke zoons. Ze zijn goed gelukt, zei hij glimlachend en even lichtten zijn bruine, natte, doffe ogen op.

Vanochtend - bij het ontwaken - wist ik opeens wat er met die blauwe ogen was: ze straalden.

door Marieke @ 13:42