Het zijn periodes. Soms zijn weken-, maandenlang alle nachten zwart. Maar soms is het een heisa van jewelste als ik op één oor lig. Wat ik dan allemaal beleef, gaat mijn voorstellingsvermogen bijkans te boven. Bijkans, want ik stel het me natuurlijk zelf voor. Heerlijk vind ik dat, als ik mezelf te buiten ga aan dromen. En ín dromen. Van die dromen die je de hele dag met je mee draagt. Als kleine geheimen.
Maar dit keer is het anders. Wat me nu al weken overkomt, zijn korte dromen. Korte dromen die de werkelijkheid angstvallig dicht benaderen. Zo dicht dat ik soms droom en werkelijkheid niet uit elkaar kan houden. Het fenomeen is me niet onbekend, maar nieuw is dat de periode zo lang duurt. En dat de droomsplinters me overdag achtervolgen. Ongrijpbaar helaas. Iedereen kent wel het gevoel van de wegglippende droom bij het ontwaken. En de inspanning die je maakt om de droom terug te halen. Meestal tevergeefs. Weg zijn de beelden, door het afvoerputje van je brein. Het enige wat rest is een gevoel. Dat overkomt me een paar keer per dag. Mijn geest neemt een loopje met me, zo voelt het. Vandaag bijvoorbeeld, begon het te tollen toen ik voorbij een geveltuintje kwam met veelkleurige bloemen. Er was iets mee, het deed me aan iets denken. Beelden schoten door m'n hoofd en waren al weer weg voordat ik maar moeite kon doen om ze te pakken.
Het maakt mijn werkelijkheid onwerkelijk. Maar niet ondragelijk. Eigenlijk wacht ik op het moment dat ik bij machte ben alle splinters die ronddwalen weer terug te slepen voor mijn geestesoog. Waarschijnlijk gaat het niet lukken, ik heb te weinig tijd om te oefenen. Straks komt er weer een periode van weken-, maandenlange zwarte nachten.
Update 7-4-05, 11.47 AM: Ik heb natuurlijk Gerards De nacht betrachten gelezen. En blijkbaar zijn er een splinters van zijn stuk in dat van mij geslopen. Bij het schrijven had ik daar geen idee van. Dat krijg je, met al die splinters.
