Het is in de vroege ochtend van 24 maart 1994 als in een Zwitsers appartement de telefoon gaat. Iemand neemt op. Het is voor mij. Slaapdronken - het is half 8, ik lig er net in - stommel ik naar de gang. Door het ongewone tijdstip waarop wordt gebeld komen mijn hersenen sneller op gang dan anders. Het eerste denk ik aan mijn moeder. Ze ligt in het ziekenhuis voor een lichte operatie. Het zal toch niet...? Het zijn slechts seconden en dan heb ik de hoorn in mijn hand. Aan de andere kant klinkt de stem van mijn lief. Ik hoor mijn naam, een aarzeling en dan de boodschap zonder veel omhaal. Jan-Willem is dood. Met een enorme kracht gaan alle luiken in mijn hoofd in één keer open om zich vervolgens met een klap te sluiten. Het is donker. Ik ben weg. Plotseling. Gevonden. Thuis. Gisteren. Je vader. Alleen. Je moeder. Ziekenhuis. Ik moet ophangen. Ik moet even zitten. De luiken zitten potdicht. Een aantal van mijn collega's is wakker geworden, sommigen geïrriteerd door de vroege wekker. Jan-Willem is dood, zeg ik. Mijn broer is dood. Wezenloosheid. Ik huil, merk ik. En ik schud mijn hoofd. Omdat het niet kán. Iemand van 29 gaat niet dood. Dat is zinloos. Niemand weet wat 'ie moet zeggen. Het is erg, dat is het. Ik schud nog maar 'ns m'n hoofd. Het kán niet. Ik moet meer weten. Zeker weten. Ik bel terug. Hij is gisteren niet op z'n werk verschenen. Deur geforceerd. Dood in bed. Dat is het. Dat is het? Dat is het. Ik schud mijn hoofd. Dat kan toch niet.
In Zürich schijnt de zon. Het is lente. Met D. dwaal ik door de stad. We halen eten en drinken bij een supermarkt en picknicken aan de waterkant. Ik huil, ik schud mijn hoofd. 's Avonds treden we op. Jan-Willem is erbij. Het leek wel of je een opera stond te spelen, zegt M. Een luikje stond op een kier. Er is niet veel nodig. De dag erna spelen we in Bern. Waarom niet? Ik zal naar Nederland terugvliegen en dan nog tijd hebben om 'm opgebaard te zien liggen. Op maandag. Dinsdag is de crematie. In Bern speel ik geen opera. Ik ben een schim die krampachtig alle luiken dicht probeert te houden. Als er nu één opengaat, krijg ik hem voorlopig niet meer dicht. In het vliegtuig probeer ik me voor te stellen dat ik dicht bij 'm ben, zo hoog in de hemel. Het lukt niet.
Hij ligt er mooi bij. Welnee, zijn lippen zijn aan elkaar geplakt, dat zie je. Hij is niet echt. Bij zijn oor is een stukje huid zwart. Ik schrik daarvan. Hoe dood kun je zijn? Toch ziet hij er niet ontevreden uit. Ik kan hem niet meer aanraken. Er zit glas voor. Bij de uitgang krijgen we z'n sieraden mee, in een zakje. Ik ben gestopt met mijn hoofd te schudden.
De zon schijnt. Een lange stoet schuifelt naar het uitvaartcentrum. Er wordt gesproken. Mooi en grappig. En lief, maar een tikje overdreven. Veel hebben elkaar lang niet gezien. Dus het is ook wel gezellig. Het weerzien, als je even vergeet. Zo'n crematie - hoe gezellig ook - is niks voor Jan-Willem, vinden we. Dat kan beter. Dus organiseren we een feest. Met bands, zijn favoriete muziek, bier en veel vrienden en familie. Een afscheidsfeest voor iemand van wie je geen afscheid hebt kunnen nemen. 't Is iets.
Elk jaar komt die lente weer. Met z'n narcissen, krokusjes en zonnetje. Maar ook zonder. Wat blijft het toch oneerlijk! Ik denk aan je (niet alleen in de lente :-) )
Daar ben ik blij om, wie je ook bent. Als je je bekend wilt maken (want ik ben wel nieuwsgierig), maar liever niet hier, mail me dan: ekeiram [en dan de apenstaart] gmail [punt]com
sterkte deze dagen van 't jaar, marieke. en je schreef rakend, alle doden kwamen even terug. dank daarvoor.