Ze waren er weer. Precies twee maanden na het legendarische concert in de Melkweg. Want dat dat concert een legendarische status zou krijgen, voelden de meesten aanwezigen toen al. Het optreden gisteren was een bezegeling van die status.
In Paradiso was het Arcade Fire-universum geïmplodeerd en niet veel groter dan het podium. Het publiek paste er niet meer in. Dat lag voor een deel aan henzelf, stelletje kakelkippen, maar ook voor een deel aan de op routine spelende band. Toch stonden de nummers als een huis en kon je je bij vlagen laten meeslepen door 'de alternatief rockende chansons'. Zeker nadat Win Butler zijn gescheurde (of losgeraakte, maar da's minder leuk) gitaarband woest in het publiek had gesmeten, kwam de stemming er goed in. Hop, nog een microfoonstandaard erachter aan... The Arcade Fire heeft zichzelf van overrompelend schouw- en hoorspel teruggebracht tot bandje met goede nummers. Ik vind het prima, dat legendarische concert hebben ze al in hun zak.
