Er is een nieuw boek uit van Michael Cunningham. Nu wilde ik heel graag gaan beginnen aan Jonathan Safran Foers eersteling Alles is verlicht, maar de twijfel slaat toe. Cunninghams Bloedverwanten ontdekte ik ongeveer een jaar geleden per toeval bij de Bruna op Amsterdam CS. Ik had zin om een boek te kopen en de flaptekst sprak me wel aan. Tijdens het lezen viel ik bijkans van m'n stoel, zo werd ik geraakt door het verhaal en de stijl. Het boek heeft me een enorme schop onder m'n kont gegeven. De goede kant op, gelukkig, want ik was meteen drie stappen verder in mijn zoektocht naar een beetje stabiliteit. Het is vooral de subtiliteit die me aanspreekt, me raakt. Cunningham gaat niet voor het grote drama - ok soms dan - maar weet heel fijntjes de pijnpunten in familierelaties bloot te leggen. In Volkskrant-bijlage Cicero vandaag een stuk over het nieuwe boek Stralende dagen. Ik krijg de indruk van een warrig drieluik waarin de recensent maar al te graag een lijn (meerdere zelfs) ziet. Aan Bloedverwanten kan 'ie toch niet tippen, dat deden zijn andere twee boeken ook niet. Dus ná Foer er maar zo onbevooroordeeld mogelijk in.
Specimen days is de Engelse titel. Maar ik lees nu eenmaal niet graag in het Engels.
Bij het lezen van de recensie had ik exact hetzelfde: een tweede Bloedverwanten kan het niet worden. Maar dat kan geen enkel boek van hem denk ik. Toch ben ik erg nieuwsgierig naar zijn nieuwe, ook omdat de drie personages Walt Whitman-freaks schijnen te zijn (de lyrische dichter van wie onlangs Leaves of Grass geheel in het Nederlands is vertaald en heruitgegeven). Wetende hoe prachtig Cunningham kan schrijven zal ik me vol goede moed aan zijn nieuwe boek wagen. De truc is geloof ik om geen tweede Bloedverwanten te verwachten. Dat gaat me lukken, en jou vast ook :-)
Bij het lezen van de recensie had ik exact hetzelfde: een tweede Bloedverwanten kan het niet worden. Maar dat kan geen enkel boek van hem denk ik. Toch ben ik erg nieuwsgierig naar zijn nieuwe, ook omdat de drie personages Walt Whitman-freaks schijnen te zijn (de lyrische dichter van wie onlangs Leaves of Grass geheel in het Nederlands is vertaald en heruitgegeven).
Wetende hoe prachtig Cunningham kan schrijven zal ik me vol goede moed aan zijn nieuwe boek wagen. De truc is geloof ik om geen tweede Bloedverwanten te verwachten. Dat gaat me lukken, en jou vast ook :-)
Gerard