Gisteren voor het eerst in het Muziekgebouw aan 't IJ geweest (prachtig!). Ik was wel al 'ns in de aangeplakte zwarte doos Bimhuis - geweest (prachtig!), maar nu zag het programma in de grote zaal er veelbelovend uit. Tenminste... als ik nu de tekst teruglees, had ik gewaarschuwd kunnen zijn.
Gemeenplaatsen
speciale gasten zZz en Eric Vloeimans voegen hun kenmerkende sound toe
Vaagheden
Johan Plomp arrangeert deze klassiekers op een manier waarbij kwaliteit en eigenheid in tact blijven, maar laat duidelijk horen dat deze muziek niet aan actualiteit heeft ingeboet
De avond was al even vaag. De presentator - god mag wetenwie het was, maar hij had erg zijn best gedaan om er 'seventies' uit te zien - kon geen enkele zin foutloos uit zijn mond laten komen, verhaspelde de naam van de dirigent en voegde pijnlijk weinig toe aan het programma. Welke stukken werden gespeeld? Wie waren de solisten? Wat was het idee achter de avond?
foto: John Lewis Marshall
Wat we zagen en hoorden Een eerste deel waarin onbekendere stukken van Rogier van Otterloo door het Metropole Orkest werden vertolkt. Zoon Thijs mocht hier en daar een saxofoonsolo ten beste geven. Vooral de stukken die niet al te zoetgevooisd waren, klonken lekker. Het orkest was strak en swingend. Het tweede deel met interpretaties van dirigent Plomp was een stuk avontuurlijker. Super jazzy, vooral het eerste stuk na de pauze, met vette trompet-, sax- en trombonesolo's. En dan eindelijk het derde deel, waarvoor we waren gekomen. Met zZz en Eric Vloeimans als 'gastsolisten' en Arling en Cameron als de grote interpretators.
Muziek bij een imaginaire film 'De trompettist en het Meisje'. Trompettist en meisje verliefd, iets met een nachtclub en boeven (Arling en Cameron). In de figuur van Fay Lovsky (Het Meisje) hadden ze een extra solist. Nu gaan van nature al mijn nekharen de lucht in alleen al bij het horen van haar naam, maar in dit geval was ze welkom. Het easytune-duo stond wat onhoorbaar te prutsen achter een tafel (met draaitafels? computers?). Het orkest speelde strak en met gevoel. Lovsky liet de theremin prachtig zingen en de bijdrage van Vloeimans was briljant. Hoe die man zij trompet bespeelt, is subliem. Hij haalt er geluiden uit, waarvan ik nooit had verwacht dat ze erin zouden zitten. De gesampelde straat- en clubgeluiden waren obligaat, de muziek 'wel lekker'. En toen kwamen de 'gastsolisten' zZz het podium. Vijf minuten keihard (letterlijk en figuurlijk) rocken. Het orkest keek getergd en hield de vingers in de oren, de dirigent wiebelde ongemakkelijk mee. Vloeimans en Lovsky zaten te genieten en Arling en Cameron keken zoals ze de hele avond al keken; alsof ze in hun broek hadden gepoept.
Nadat zZz het podium had verlaten, ging het concert gewoon verder alsof er geen weergaloze interruptie was geweest. Toen was het klaar. Nog een toegift en toen was het echt klaar. Of toch niet, Arling en Cameron hadden in de kleedkamer een liedje bedacht dat ze graag met de hele zaal wilden zingen. Het refrein: You can't be somebody else, you have to love yourself. Zachtjes huilend ben ik bier gaan drinken.
Ha ha, geweldig omschreven Mariekske! Was inderdaad een wisselvallige avond. Dieptepunt werd verzorgd door onze dandy presentator die de dirigent per ongeluk Plop noemde (kansloos stotterende sukkel! zacht ei!), hoogtepunt natuurlijk de smerige gruizige dieselhoerenrock van zZz die de frêle violistes bijkans omver blies. Hoe je in 5 minuten een avond kunt redden :-)
Ha ha, geweldig omschreven Mariekske! Was inderdaad een wisselvallige avond. Dieptepunt werd verzorgd door onze dandy presentator die de dirigent per ongeluk Plop noemde (kansloos stotterende sukkel! zacht ei!), hoogtepunt natuurlijk de smerige gruizige dieselhoerenrock van zZz die de frêle violistes bijkans omver blies. Hoe je in 5 minuten een avond kunt redden :-)