Ik heb er nooit echt héél geheimzinnig over gedaan, maar als niemand ernaar vroeg, vertelde ik het niet. Mijn leeftijd. Jarenlang mijn grote trots, omdat ik altijd een van de jongsten was. Maar sinds een jaar of zes zijn de rollen omgedraaid. Zowel bij mijn vorige als mijn huidige werkgever ben ik zelfs ouder dan de baas. 'tuurlijk ben ik geestelijk jonger enzo en ik word ook jonger ingeschat (ik zie er gé-wél-díg uit voor m'n leeftijd), maar feit is dat V-Day voor de deur staat. Dinsdag word ik vokking veertig. 40! Met 39 ben je ook niet echt piep, maar 40... Ik heb mensen in mijn omgeving die al veertig zijn of zelfs ouder. Ze zijn niet veel anders dan toen ze dertigers waren. Een rimpeltje meer misschien. Of wat sneller moe. 'Het leven begint bij 40', roepen goedgemutste grappenmakers. 't Zal best, maar ik kan me er weinig bij voorstellen in combinatie met sneller moe zijn. Ik ben benieuwd. Aan de vooravond van deze grote dag ga ik nog even helemaal los. Vanavond staat de Melkweg in het teken van Timemachine, het legendarische feest van DJ Per en zijn broer Claes. Jarenlang elke maand in de Melkweg. De huidige afleveringen - nog maar één keer per jaar - zijn iets minder legendarisch, maar nog steeds erg goed. En er is - op mijn leeftijd - weinig zo helend als een nachtje in een tijdmachine doorbrengen.
Dansend je veertigste verjaardag vieren: je bent alvast goed begonnen. Van harte, Marieke!
(Kees van Kooten schreef over ouder worden trouwens een van zijn leukste boeken, Veertig.)